Het vissersambacht wordt overgedragen van vader op zoon en valt alleen in de praktijk te leren. Dat geeft een gedrevenheid die vast lijkt te liggen in de genen van oude vissersfamilies. Sommige Nederlandse familiebedrijven bestaan al meer dan 300 jaar. En dat terwijl het visserijbedrijf eigenlijk een hachelijke onderneming is: de visserman moet werken in de natuur en met wat die natuur te bieden heeft, en rekening houden met weer, wind, quota, windparken, natuurgebieden, regels en nog meer regels.
Hoe heeft het familiebedrijf zich de afgelopen honderd jaar staande weten te houden? Hoe draait het familiebedrijf in onze tijd? Zijn de huidige potentiele opvolgers nog wel gemotiveerd om 'af te zien' en het bedrijf van hun voorouders voort te zetten? Welke vernieuwingen zijn nodig om in onze tijd het oude familiebedrijf voort te kunnen zetten? En zijn die moderne eisen nog wel haalbaar voor de jonge opvolgers binnen het familiebedrijf?
Het geheim van oude familiebedrijven die dwars tegen de stroom in overeind blijven? Altijd blijven innoveren, risico's durven nemen en doorzetten om het bedrijf voor de volgende generatie te behouden.

Gees R. Van Hemert woont en werkt in Zeeland sinds 1986, is docent Nederlands en geschiedenis aan Het Goese Lyceum en daarnaast freelancejournalist. Ze publiceert sinds 2005 over de Zeeuwse aquacultuur en de Nederlandse beroepsvisserij (zee-, kust-, binnenwater- en riviervisserij).
De fascinatie van de schrijfster voor de beroepsvisserij is ontstaan in Zeeland. De beroepsvisserij en schelpdierkweek liggen al vele generaties diep verankerd in de Zeeuwse cultuur. Ook in haar eigen familiegeschiedenis is er een trotse Friese overgrootmoeder die haar leven lang met vis langs de deuren leurde om zo het gezin met zes kinderen te onderhouden.
Van haar hand verschenen onder meer Vissen op Zeeuws water (2005), Vissen op een zoete zee, de verhalen van de IJsselmeervissers (2008), Zin in Zeeland (2010), Vissen op Zeeuwse grond (2012, over innovaties in de aquacultuur).