Geen enkel onderzoek kan de breedte en diepte weergeven van het anti-Amerikanisme dat Europa de afgelopen jaren heeft overspoeld. Van ultraconservatieve Beierse grootmoeders tot dertigjarige socialistische activisten in Griekenland, van tegenstanders van globalisering tot bedrijfsleiders – Europeanen zingen mee in een steeds luider koor van minachting voor Amerika. Voor het eerst is anti-Amerikanisme een Europese lingua franca geworden.

In deze uitgebreide en provocerende kijk op de geschiedenis van de Europese afkeer van Amerika, stelt Andrei Markovits dat het begrijpen van de alomtegenwoordigheid van anti-Amerikanisme sinds 11 september 2001 een waardering vereist van dergelijke gevoelens onder Europese elites die teruggaan tot ten minste 4 juli 1776.

Terwijl het beleid van George W. Bush het anti-Amerikanisme in een stroomversnelling heeft gebracht, met name in West-Europa, betoogt Markovits dat deze afkeer lange tijd niet werd gedreven door wat Amerika doet, maar door wat het is. Aan de hand van zeven West-Europese landen, groot en klein, laat hij zien hoe antipathieën jegens Amerikaanse dingen aspecten van het dagelijks leven omarmen – zoals sport, taal, werk, onderwijs, media, gezondheid en recht – die ver buiten het bereik van de regering-Bush blijven. beleid. Wat de antipathieën van Europeanen jegens Amerika nog verergert, is hun vermeende hulpeloosheid tegenover een amerikanisering die hen onverbiddelijk lijkt te overkomen.

Meer verontrustend, stelt Markovits, is dat dit anti-Amerikanisme een nieuwe vorm van antisemitisme heeft gecultiveerd. Bovenal laat hij zien dat hoewel Europeanen ver van elkaar verwijderd zijn wat betreft hun dagelijks leven en gedeelde ervaringen, het feit dat ze geen Amerikaan zijn hen een krachtige gemeenschappelijke identiteit geeft - een die elites al zijn gaan gebruiken in hun zoektocht naar de opbouw van een verenigd Europa om rivaal Amerika.