Wat de toekomst haar ging brengen ws nog verborgen. De huiveringwekkende herinnering zou haar altijd bijblijven. Maar nu rook ze de lente en kon ze weer hopen. Haar blik dwaalde over de bottende bomen naar de meeuwen, die van de rivier landinwaarts waren gevlogen en loom wegzeilden naar het blauw van de horizon...

In „Mensen en Otters” van Marinus van Goeree wordt ons een beeld gegeven van het eenvoudige leven, dat een kleine gemeenschap in een gebied nabij de grote rivieren leidt. Een moerassige streek, die met het snijden van griend enige bewoners een karig bestaan levert, van de enkele boer harde arbeid vraagt en het meest gul is voor de stroper, die er de weg kent. Lang is dit allés zo vreedzaam gegaan, maar wild en stormachtig als het op de plassen kan zijn, wordt ook het tot nog toe rimpelloze leven van deze mensen in beroering gebracht. Het begint met de noodlottige val van de boer, waardoor zijn dochter gedwongen wordt voor een vrouw onmenselijk werk te verzetten. Het drama spitst zich toe met de verschijning vaneen nieuwe wachtmeester, die door zijn jaloerse en eerzuchtige vrouw gedwongen wordt een stroper te betrappen, voor wie zijn voorganger altijd een oogje dicht had geknepen. Wanneer deze stroper na vele mislukte achtervolgingen door een dodelijk schot getroffen wordt, heeft dit ook noodlottige gevolgen voor het meisje, die alleen van hem hulp had gekregen en op het laatst ook zijn liefde verworven. Het zijn boeiende avonturen, waarmee de lezer geconfronteerd wordt en vooral zijn het de diep-menselijke tragedies, die daardoor sterk spreken. Suggestief is het grindlandschap beschreven, waarvan men met de stroper de beklemmende stilte voelt, nu en dan onderbroken door het opvliegen van krijsende vogels. Men voelt ook de spanning als de otter verschijnt die de aanleiding is tot de droevige oplossing van het langdurige felle conflict.