Een eeuw HBC\nEen eeuw Hollandse Bulldoggen Club (HBC), in 2007 werd dat herdacht. Daarmee is de HBC de op drie na oudste rasvereniging in ons land. Dat maakt de HBC al tot een bijzonderheid in de Nederlandse kynologie. Bij het schrijven van deze kroniek werd de auteur/redacteur Bas Bosch duidelijk dat de HBC zich op veel meer vlakken onderscheidt van de gemiddelde rasvereniging, zelfs van die drie oudere verenigingen. (Dat zijn de Nederlandse Duitse Doggen Club, de Hollandse Herders-honden Club en de Nederlandse Teckel Club — voor de eerste heb ik haar kroniek ter gelegenheid van haar eeuwfeest geschreven en voor de laatste uitgegeven.) De verschillen zijn met name te vinden in de eerste zestig/zeventig jaar. Daarna — zeg vanaf de jaren zeventig van de vorige eeuw — komt elke rasvereniging, jong en oud, onder invloed van een sterke groei van de kynologie en maatschappelijke ontwikkelingen als nivellering, democratisering, commercialisering, juridisering en, alleen maar belangrijker wordend, de medicalisering, invloeden waar de ene rasvereniging niet wezenlijk anders op gereageerd heeft/reageert dan de andere. Waar de moderne HBC zich wel in onderscheidt, is haar vermogen tot in de puntjes verzorgde evenementen te organiseren, met een hoog glamourgehalte, verrijkt door een opvallend hoog aantal mannelijke exposanten in kostuums, zo niet driedelig, dan toch tweedelig. Wat me echt geïntrigeerd heeft, nog steeds eigenlijk, is dat de HBC zo vroeg in het bestaan van de georganiseerde kynologie werd opgericht, terwijl haar rassen verre van populair waren.