De loop van de geschiedenis van Marokko is bepaald door zijn strategische ligging, tussen Afrika en Europa en aan de toegangsweg van het immense gebied rond de Middellandse Zee. Vanuit hun hoofdstad Carthago vestigden de Puniërs de eerste handelsposten langs de kusten van Marokko en later lijfden de Romeinen heel Noord-Afrika in bij hun wereldrijk. Aan het einde van de zevende eeuw zagen de Berbers, de oudste bewoners, de Arabieren komen, die er de islam en de taal van de nieuwe godsdienst brachten: het Arabisch. Deze toegevoegde elementen zijn onvervreemdbaar met het land verbonden, evenals de joodse gemeenschap, die tot voor kort zeer talrijk was. Gelegen aan een belangrijke noord-zuidroute waarlangs goud, zout en slaven werden verhandeld, zijn tal van zwart-Afrikaanse elementen opgenomen in de Marokkaanse samenleving: muziek, mystieke tradities en, ook letterlijk, de nieuwe gezichten van de slaven, die zijn opgegaan in de bevolking van Arabieren en Berbers. Als gevolg van de geleidelijke herovering van Andalusië door de Spanjaarden en de val van Granada (1492), namen de Moren de wijk naar Noord-Afrika. Van de invloed van de fenomenale Moorse cultuur is behalve in Spanje ook in Fès en Tétouan nog veel terug te vinden. Vanaf de zestiende eeuw verstevigden Frankrijk en Spanje hun greep op het gebied, hetgeen uitmondde in een korte periode van vreemde, Franse (1912-1956) en Spaanse overheersing. In deze rijk geïllustreerde geschiedenis schenken de auteurs speciale aandacht aan de oude en nieuwe betrekkingen tussen Marokko en de Lage Landen.