Noch net sa málle lang lyn is by de átjower A. J. Osinga to Boalsert de roman Konduktrice fan Welmoed Hemrica átkommen. Yn de foarm fan in deiboek hat hja déryn har libbensrin fan de tiid, doe't hja konduktrise op in bus wie, forteld. Hja wie sa fier kommen mei har forhael, dat hja in man foun hie, in theologysk kandidaet. Hja hat it skriuwen wer forfette en ûnder de titel Folk yn 'e bus, dat troch A. J. Osinga oan 'e merk brocht wurdt, jowt hja nou it forhael fan de tijd eif, dat hja en har oansteande, dy't as domeny biroppen is to Holdergea, togearre nei dit doarp ta reisgje om mei de tsjerkerie en de gemeinte hwat yn 'e kunde to kommen. It liket de jongelju net sa min ta, it birop wurdt oannommen en al gau forf are hja nei de pasterije dérre. As „konduktrise op de bus fan it libben" fortelt de skriuwster dér fan en oer hwat men yn de earste tijd yn de gemeinte bilibbet en meimakket. Dat is neat bátenwenstichs; domeny en mefrou binne gewoane minsken, de gemeinte rint der ek net it. Dat hja har berntsje wer misse moasten (fordronken) kin men hwat bátengewoans neame, al binne der wol mear hásháldingen dy't sa'n swiere slach treft. Yn dit boek, dat dus in forfolch is fan Konduktrise, komt men yn 'e kunde mei ánderskate minsken; mei nije en mei álde, dy't men yn it earste boek al metten hat. De skriuwster hat der wol slach fan om dér in goed portret fan to jaen. It binne lju sa't men alle dagen tomjitte komme kin. En ek mei har ynderlike libben komt men op 'e hichte. De skriuwster hat it goed teikene; hja kin de minsken wol aerdich trochsjen, al bliuwt it wier, dat de measten (en de Friezen miskien wol binammen) har net makkelik uterje en der sadwaende noch wol hwat f orhoalen bliuwt. Hwat bliuwt men faek frjemden foar elkoar, sei de skriuwster; gjin wánder: bliuwt de minske foar him sels faek ek gjin riedsel? Ek yn it libben fan it leauwe hat de skriuwster in goed trochsicht. It bart noch al gauris, dat de lju fan eigen dochting moaijer foarsteld wurde as hja binne, de oaren minder. It liket is ta dat dit hjir net it gefal is. De lekken en brekken fan de minsken fan har eigen (tsjerkelike) gemeinte wurde net forswijd, ek de tinwissens by tiden fan it eigen leauwe net. Alles by elkoar nommen mei sein wurde, dat dit boek wol ien fan de beste yn dit slach fan de Fryske literatuer is en dat men mei it forskinen hjir fan tige ynnommen wéze kin. (Franeker Courant)