''De Droom der Rede' gaat over het verschralend mensbeeld in de sociale wetenschappen. Na een simplificatie-proces van drieduizend jaar zijn we beland bij een materialistisch-monistische visie op de mens. Wat ons rest, aldus Ronnie Dessaur, is 'de mens als louter materie met wat psychische epifenomenen'. Daarom boeken de sociale wetenschappen nauwelijks vooruitgang, omdat de basisassumpties niet kloppen. Ze gaan uit van de zintuiglijk waarneembare buitenwereld en de mens als psycho-fysische eenheid. Vergeleken bij de oude Indische leringen zijn de mensbeelden van Plato en Aristoteles al beperkt en versimpeld. We zijn met het verlies van de multi-dimensionale mens veel kennis kwijtgeraakt, aldus Dessaur (1931-2002). Wat afnam is het op wetenschappelijk aanvaardbare wijze reflecteren over de zin van het leven, over goed en kwaad en over wat de hoogste individuele doeleinden en sociale idealen zouden moeten zijn. Als hoogleraar criminologie vond ze dat er geen statischer mensbeeld was dan dat in de criminologie. In de leer der misdaad zijn onderzoekers op zoek naar clusters van oorzaken voor criminaliteit en vooral op zoek naar verschillen. Dessaur merkt haarfijn op dat de biologische wetenschap al ten tijde van Linnaeus (1707-1778) toe was aan het constateren van verschillen. De menswetenschappen zijn blijven steken in het stadium van typologisering, op zoek naar significante verschillen.' ( Ellie Smolenaars).