'Gaan we deze keer een magische tijd tegemoet?' vraagt de doodzieke, zestienjarige Naomi in 'De eindeloze zomer' aan Armando, die met haar in een gestolen auto door een apocalyptisch landschap trekt, op zoek naar een beter bestaan. Een antwoord kan hij haar niet geven, maar ze wacht er ook niet op. Dat ze samen onderweg zijn, is voor haar genoeg. In de kleurrijke verhalen van Ulises Segura (Aalst, 1973) is de wereld geen barmhartige omgeving, maar een chaotisch en vaak dreigend niemandsland, waarin je zonder metgezel algauw verloren raakt of je moet troost uit je herinneringen en je visioenen kunnen putten.

De weemoedige ontheemden in De mooie mond van Bobby Cespedes en andere verhalen zijn er meesters in. Ondanks hun confrontaties met de eindigheid der dingen raken ze hun levenslust niet kwijt, want ze hebben jeugdherinneringen in hun hoofd, en oude vrienden, films, onsterfelijke liedjes, voorgoed opbloeiende liefdes. In een ingetogen, verkennende stijl leidt Ulises Segura de lezer in zijn debuutbundel een fascinerende, soms bijna magisch-realistische werkelijkheid binnen, waarvan het decor afwisselend gevormd wordt door de duinen van Oostende, naamloze dorpen in Noord-Afrika, Londense parken en appartementen, een woestijnversie van Andalusië en de cabine van de eerste bemande Marsraket.

Redactie en uitgever van Extaze starten met De mooie mond van Bobby Cespedes van Ulises Segura de 'Extazereeks', een serie debuten van talentvolle auteurs die eerder in het literaire tijdschrift publiceerden.