Het oude Indië is een langzaam vervliegende herinnering. Maar wie Nederlands Indië in al zijn gedaanten wil leren kennen, kan nog steeds terecht bij de prachtig literatuur die in en over de gordel van smaragd werd geschreven. Het is een literatuur waarin de roep van het avontuur, de verrukking over de weelderige landschappen, de bekoring van de inheemse cultuur en de geneugten van het goede Indisch leven, bijna altijd een accent van onbegrepen mysterie, verontrusting of zelfs verontwaardiging krijgen. Indië kan omschreven worden als een paradijs, maar ook al het land van stille krachten, als een bron van niet-aflatende heimwee, of als het symbool van meedogenloze koloniale onderdrukking.

Paradijzen van weleer analyseert de beleving en verbeelding van Indië vanaf de allereerste reisverslagen van de zestiende-eeuwse pioniers tot de rijke stroom romans en verhalen van de naoorlogse gerepatrieerden. Dit is de archipel vol verrassingen van de zeventiende-eeuwers, het lijdende Indië van Multatuli, maar ook het weemoedig stemmende land van herkomst van Du Perron.

V.M. Beekman geeft in Paradijzen van weleer een uniek en magistraal overzicht van de Oost-Indische literatuur, waarin niet alleen de belangrijkste werken uitgebreid aan bod komen, maar ook intrigerende parallellen worden getrokken niet andere koloniale literaturen. Het resultaat is een meesterlijk, verrassend en vernieuwend boek, waarmee de liefhebber van Indië en van de Indische letteren veel momenten van herkenning kan beleven.

E.M. Beekman is hoogleraar Germaanse talen aan de Universiteit van Massachusetts in Amherst. Van hem verschenen eerder onder andere de Library of the Indies (12 delen) en een studie over Paul van Ostaijen.