Tante Bettina was iemand die zich door geen enkele omstandigheid of persoon van haar voornemen liet afbrengen. Daarin werd zij duidelijk geleid door de Schepper van hemel en aarde. Al op haar tiende moest ze haar, van negerslaven afkomstige maar geassimileerde, Joodse moeder missen. Ze had een vader vol problemen die het niet meer zag zitten en zelfmoord pleegde. Bovendien werd ze ook nog verkracht door een oom die eigenaar was van een plantage.
Een gruwelijk scenario wat veel mensen letterlijk en figuurlijk niet overleven. Echter, tante Bettina was een ijzervreter, een vuurvreter.
Ze trouwt een man omdat diens vrouw (die stervende was) dat vraagt. Ze verzorgt deze man totdat hij overlijdt. Na zijn dood stelde zij haar huis - als onbekende Surinaamse Jodin - open voor acht Joden. Ze werd verraden en via Kamp Vught naar Dachau gedeporteerd, waar ze onmenselijke medische proeven aan haar lichaam onderging. Bizar genoeg werd ze verliefd op een SS-er die haar hielp.
'Onkruid vergaat niet' was haar motto. Na de oorlog trouwt ze met de neef van de vrouw van haar eerste man.
Haar nicht Muriëlle (enfant teribble) woont bij haar in Amsterdam in 1960-1963 en maakt hun leven tot een bruisende storm. Een heftige ontlading van onuitgesproken gevoelens vindt plaats tijdens een autorit in 1982 op la Palma, wanneer ze met haar man een vakantie bij haar nicht doorbrengt.
Tijdens een Atlantische storm en een overstroming barst de bom.
Michal M. Bergen schreef dit op feiten gebaseerde, maar geromantiseerde verhaal over haar tante, tante Bettina.