Een roman over een overlevende van de atoombom en kintsugi voor een mensenleven 'De meest urgente roman van deze tijd' Theo Hakkert Meneer Yoshie Watanabe, een overlevende van de atoombom, is altijd een voortvluchtige geweest van zijn eigen herinneringen. Jarenlang is hij de wereld rondgereisd en bouwde hij een bestaan op in verschillende talen. Wanneer hij op zijn oude dag, terug in Japan, wordt opgeschrikt door een aardbeving en de daaropvolgende kernramp van Fukushima wordt hij opnieuw geconfronteerd met het collectieve geheugen van een gebroken land. Terwijl het verleden zich lijkt te herhalen maakt Watanabe zich op voor een confronterende zoektocht naar de betekenis van overleving en trauma. Ondertussen vertellen vier vrouwen – uit Parijs, New York, Buenos Aires en Madrid – ieder hun eigen verhaal over hun intieme relatie met meneer Watanabe aan een raadselachtige Argentijnse journalist. Hun diep doorvoelde herinneringen vormen samen een levensverhaal dat talen, culturen en grenzen overschrijdt en dat is getekend door de breuklijnen van het verleden. Tegen een achtergrond van de huidige klimaatproblemen vertelt Andrés Neuman in Breuk een onvergetelijk verhaal over de veerkracht van de mens en de schoonheid die kan ontstaan uit gebroken dingen. De pers over Breuk:
'Rond het leven van de onvergetelijke verzamelaar van banjo's, Yoshie Watanabe, die zowel Hiroshima als Fukushima overleefde, schreef Andrés Neuman met Breuk de meeste urgente roman van deze tijd.' Theo Hakkert 'Ik vind het echt een waanzinnig boek. [...] Het is heel vlot geschreven en elke keer denk je: wauw! Je kunt hier een heel citatenboek uithalen.' Lidewijde Paris 'Het karakter van Watanabe wordt goed uitgediept. [...] Tegelijk laat Breuk ook de veerkracht van de mens zien.' Nederlands Dagblad 'De beste roman van de Argentijnse schrijver tot nu toe. […] Breuk is verreweg Andrés Neumans meest succesvolle experiment.' The Guardian 'Breuk vraagt hoe we, als individuen en als gemeenschappen, kunnen leven in de schaduw van een catastrofe. Meer dan eens doen Neumans beschrijvingen van de nasleep van 1945 en 2011 denken aan de lege, spookachtige ruimtes van 2020.' The Wall Street Journal