Op 30 november '93 was het 50 jaar geleden dat Etty Hillesum in Auschwitz door de nazi's werd omgebracht. Ze was nog geen 30 jaar oud, maar met haar dagboeken en brieven heeft zij jets nagelaten, dat velen geboeid en getroost heeft en dat ook nu nog bij gedeelten een onthutsende actualiteit bezit.

Haar sterfdag was in Deventer aanleiding tot een week lang aandacht voor joodse cultuur: voor wat er was, wat er over bleef en wat er nieuw groeit...

Door aan te sluiten bij het thema van de boekenweek '95: 'De Vijftigste Mei', komen met de uitgave van Etty Hillesum '43-'93 de teksten van de lezingen uit de Herdenkingsweek in november '93 beschikbaar.

Tamarah Benima spreekt over het joodse leven voor overlevenden en hun kinderen als leven in een lege sociale ruimte, waar nauwelijks voedsel is voor het inrichten van een innerlijk landschap. Werner Stertzenbach vertelt van zijn ontmoeting met Etty in het kamp Westerbork en voert een fictief gesprek met haar over haar keuze bet lot van haar volk te willen delen. Gidi Ritzerveld, namens Vluchtelingenwerk Nederland, uit zijn bezorgdheid over de overeenkomst tussen de houding van de Nederlandse overheid vóór en in de Tweede Wereldoorlog en anno '93, als het gaat om asielzoekers. Andreas Burnier bevraagt de joodse litteratuur, die relatief overvloedig in de 20ste eeuw verschijnt, op haar ontstaan, haar thema's en haar directe toegang tot de kern van het actuele, levende jodendom: zijn religie. Loed Loosen s.j. brengt ter sprake hoe het leven en de geschriften van Etty Hillesum voor velen bron geworden zijn ter inspiratie en bemoediging.

Met deze uitgave wordt een zichtbaar teken gesteld van hoe joden en niet-joden 50 jaar na de Tweede Wereldoorlog het verleden verbinden met het heden, met het oog op de toekomst.