Ondanks alle hypes, hysterie en vooral hypocrisie in verband met doping staat de wielersport nog steeds als een huis. Wielrennen is en blijft hot, ook zonder Eddy Merckx en Jan Raas. Hele Europese volksstammen deinen elk jaar mee op het ritme van de Tour en de klassiekers, maar ook de kleinste kermiskoers en de jongste junior zetten de emoties altijd weer op scherp. Wat zowel de gewone wielerrecreant als de meer ingevoerde wielerfreak dan te zien krijgt, is een zeer authentiek wielerfolklorefestival, waar rang en stand niet tellen. Wat de aficionado echter te horen krijgt, is een samenraapsel van woorden en uitdrukkingen. In deze krinkelendewinkelende cyclistenweg gaan oud en nieuw een welluidend verbond aan waarop menig linguïst stikjaloers mag zijn omdat de inventiviteit van dat taalgebruik in zijn plasticiteit en zijn humor sui generis is: ‘achterstevoren fietsen’ kan eigenlijk niet, maar in het wielerjargon past het perfect. Doordat vandaag de halve globe meekijkt en meeluistert hebben zich bij de corebusiness van de wielersport heel wat randfenomenen en parafernalia gevoegd. Dat heeft zijn invloed op het taalgebruik van de hardste sport ter wereld niet gemist. Want niet alleen brabbelen de commentatoren hun deuntje oer-Vlaams, Brabants of Hollands, ze mogen in het kader van de globalisering niet vervaard zijn van een vol mondje Spaans, Duits, Russisch of Italiaans. In dit wielerboek wordt verslag gedaan van deze oude en nieuwe woordenschat, met nu en dan een wrange anekdote en een pittig voorbeeld.