We kennen Jonathan Littel (zoon van crime-writer Robert Littell) van de fenomenale maar toch ook lugubere roman 'De Welwillenden' een boek dat sedert zijn verschijnen veel stof heeft doen opwaaien en nog steeds onderwerp van polemiek is onder zowel romanciers als historici. Hierin beschrijft hij de holocaust vanuit het perspectief van de dader, SSer Max Aue, die zonder wroeging omkijkt naar zijn gruweldaden. Niet eerder waagde een romanschrijver zich op deze wijze aan dit onderwerp. Als lezer dien je over een sterke maag te beschikken, enerzijds om de beschreven gruwelen, anderzijds vanwege de afstandelijke, van elk gevoel gestripte wijze van vertellen. Hoewel Aue een fictief personage is zijn alle andere opgevoerde karakters bestaande historische figuren. Ontluisterend is het gegeven dat vele daders van de holocaust na de oorlog niet of nauwelijks bestraft zijn, dat velen van hen zelfs hoge posten bleven bekleden gedurende de wederopbouw. Menigeen stierf als hoogbejaarde een natuurlijke dood. Laurent Binet, auteur van die andere historische bestseller HhhH (Himmlers hersens heten Heydrich) voerde een heftige discussie met Littell rondom de vraag of de holocaust zich leent voor een romanvorm.'Het droge en het vochtige' kan men zien als een voorstudie voor 'De Welwillenden'. Littell probeert de geestesgesteldheid van 'De SSer', of 'De Nazi' te verduidelijken. Niet zozeer om 'begrip' te kweken maar wel om de tijdgeest te duiden, een verklaring te leveren omtrent hoe schijnbaar gewone mensen tot monsters verworden. In 'Het droge en het vochtige' beschrijft hij de rol die de Belgische nazi en SSer Leon DeGrelle speelde binnen het fascisme. Hij gaat dieper in op de beeldspraak en het algemeen taalgebruik van het fascisme en hoe ideologie als vanzelf hand in hand ging met wreedheid.Dit mooi vorm gegeven en rijkelijk geïllustreerde werkje is een 'must' voor de lezers van Littell en is zeker ook interessant voor diegenen die zich willen verdiepen in de tweede wereldoorlog en in het bijzonder het fascisme.