Prof.dr. Gerardus van der Leeuw ('s-Gravenhage, 19.03.1890 - Utrecht, 18.11.1950).
Na Gemeentepredikant - binnen de Ned. Herv. Kerk - in 's-Heerenberg (1916-1918) werd hij tot hoogleraar benoemd aan de Rijks Universiteit Groningen (1918-1950).
Als wetenschapper was Van der Leeuw in vele disciplines thuis; ook en zeker mag genoemd worden het theologische vak 'de Liturgie' (zijn naam is dan ook verbonden aan de 'Van der Leeuw Stichting').

Iets uit/ over deze monumentale studie.
'VOORREDE VOOR DEN EERSTEN DRUK - 1932
Wie over religie en kunst schrijft, komt met tweeërlei menschen in aanraking.
In de eerste plaats met christenen van allerlei aard.
In de tweede plaats met de menschen van de kunst.
Beide categorieën zijn niet de makkelijkste.
Er zijn christenen, die met wellust kunnen constateeren, dat een schilderij van Rembrandt heel mooi mag zijn, maar dat zij toch ook vergaat, even goed als de rest van de wereld. In hun hart denken zij:
er zou eens iets kunnen zijn, dat zou kunnen meenen, dat het aan de algemeene vergankelijkheid ontkomen zou, maar dat is niet zoo. Zij vinden dat prettig. Hun kunstwaardeering is die van het ressentiment, gewekt door de quasi geloovige spijt over eigen vergankelijkheid. Zij zien geen kans daaraan iets te veranderen en hebben er nu een dogma van gemaakt.
Er zijn kunstmenschen, die met even groote wellust zich overgeven aan de zalige verzekerdheid, die schoonheidsgenieting kan geven. Die er zich op laten voorstaan, dat zij de kunst in pacht hebben.
Voor wie kunstbeoefening synoniem is met godsvrucht en beschaving en wetenschap en alle andere goede dingen. De literaten en aesthetici, de melomanen en generaalintendanten der Schoonheid, die niet mee willen verloren gaan in de verdoemenis dezer wereld, maar mee omhoog geheven worden in de verheerlij-king dezer wereld in schoonheid. Ook hun houding wordt bepaald door ressentiment. (...)'.