In Hondewacht (1954) wordt in feite slechts één reis beschreven, die van de Pytheas, cen ouwe roestbak van voor de Eerste Wereldoorlog. varend buiten Singapore en in de buurt van Hongkong Maar naty boord van dit vijfduizend ton metende schip ontvouwt zich het zeemansleven in al zijn avonturen en schakeringen, door de amcenrijging van verhalen die vooral tijdens de nachtelijke wacht worden uitgewisseld, verhalen die eerst nog vloeiend en afgerond zijn. maar die allengs nerveuzer, associatiever, fragmentarischer, soms bijna ijlend worden.
Een van de belangrijkste vertellers is de marconist Nikolas, waarmee De auteur zelf in het boek zijn intrede doct. Een rode draad in alle verhalen die de bemanningsleden elkaar vertellen, is de liefde-de liefde als vergeefse geborgenheid, als betaald genot en als heimwee naar het verre Griekse eiland Kefalonia, de onbereikbare geboortegrond die in herinneringen wordt geïdealiseerd. Zo, als een maritieme Decameron, ontrolt zich Kavvadias' panorama van het zeemansleven, een mengeling van werkelijkheid en fantasie van schuldbesef en onschuld. van anarchistische vrijheidsdrang en solidariteit, van verlangen naar (vrouwelijke) warmte en onvermogen tot binding, in een wereld van desperado's, die evenwel hun eigen trots en menselijkheid kennen. Een wereld ook van rottenis en verderf, met op de achtergrond het oorlogsgeweld van de Chinese Revolutie, waaraan de Pytheas maar ternauwernood kan ontsnappen.