Een verhaal, waarin de schrijver niet vrij is van overdrijving. Het begin is heel aardig. Jan, nogal gauw af te leiden op school, heeft het nog al eens met zichzelf te stellen. Hij liegt wel eens, is soms humeurig en doet zijn Moeder heel erg verdriet aan. Kwaad brengt een slecht geweten, ervaart Jan. Dat is prachtig, want nu gevoelt Jan, dat er schuld beleden moet worden om een goed geweten te hebben. Vooral is Jan dit duidelijk door het verhaal van Jacob, de bedrieger. Het vervolg is wat onwaarschijnlijk en overdreven. Jan en Henk bemerken, dat ruige Toon iets kwaads uitvoert in het park van den baron als zij juist bezig zijn appeltjes te gappen, zooals jongens dat zouden zeggen. Later komt het uit, Toon wilde den baron in de gracht doen verdrinken. Jan en Henk zwijgen, bang door de bedreigingen van ruigen Toon, ook als een de Ruiter onschuldig, van deze misdaad verdacht wordt en schrikkelijk lijdt onder de verdenking. Het einde is, dat Jan niet langer zwijgen kan. "Alles wordt goed", luidt hoofdstuk 18, want de baron vindt Jan en Henk, als zij alles verteld hebben, beste, eerlijke jongens, "jongens, die om vergeving vragen, zijn de slechtste niet." Eind goed, al goed, de baron beloont de jongens. Algemeene op- of aanmerkingen: De grondslag waaruit dit boek geschreven is, lezen wij het best in het verhaal op de Zondagsschool, waar de onderwijzer tot de kinderen zegt: "Wij, die God liefhebben, wat zullen wij doen?" Het is te begrijpen, dat de ouders in het vervolg van het boek hun kinderen dan ook niet op bekeering behoeven te wijzen. Vandaar ook de zeer dubbelzinnige, onjuiste uitdrukking op blz. 138: "als wij zeggen, dat Hij onze Zaligmaker ook is; als wij gelooven, dat Hij ook voor ons stierf." Het geloof is hier verdienende oorzaak. Niet om, maar d o o r het geloof leert men de zaligheid kennen.