Wim Al (Overveen, 1939) groeit op in een sociaal, katholiek gezin met zes kinderen. Al jong wilde hij priester worden. Na twaalf jaren seminarie wordt hij, met vallen en opstaan, op 19 december 1964 tot priester van het bisdom Haarlem gewijd. Na vijfendertig jaren parochie- en vormingswerk dwong zijn gezondheid hem om rustiger aan te doen. Zo kwam hij in 2000 als pastor in Gastenhuis Kasteel Slangenburg te Doetinchem, een vorm van vrijwilligerswerk. De mensen die naar Slangenburg komen zoeken rust en verbinding. Hij is er pastor voor de gasten, maar geniet volop als zij pastorale zorg geven aan elkaar. Dan blijkt weer dat mensen, hoe verschillend ook, allemaal mensen zijn, met dezelfde basale vreugden, vragen en zorgen. Wim Al houdt van mensen en mooie verhalen. Hij komt soms over als een tamelijk recalcitrante dienaar Gods.
''Ik ben geen priester geworden om het instituut kerk te vertegenwoordigen of te verdedigen, maar om het evangelie te verkondigen als een blijde en bevrijdende boodschap voor mensen. Ik vraag me altijd af: Wat zou Jezus hier hebben gedaan of gezegd? Dat doe ik binnen het kader van de katholieke kerk, omdat ik daarin nu eenmaal ben opgegroeid.''
Dit boek vertelt over de verschillende etappes uit zijn vijftigjarige pastorale leven. Van het Rijke Roomse Leven naar de ontzuiling en cultuuromslag in de jaren zestig. Van een geharnaste wereldkerk naar een kerk-in-Concilie. Van gewekte hoop op vernieuwing naar een terugval in verstarring. Het is bedoeld als spiegel voor allen die met hem die weg zijn gegaan.