Niet lang na zijn middelbare schoolopleiding verruilt de 17-jarige Lavi Ateur eind 1948 de kille benepenheid van het ouderhuis voor een langjarig vertrek naar Indonesië. Hij wordt employé bij en Nederlandse handelshuis en beleeft intensief de laatste zigzagbewegingen van het Nederlands-Indisch bewind. Groeistuipen van het jonge Indonsonië zuigen hem mee in algemene en zeer persoonlijke verwikkelingen. Meermalen staat de autobiografie stil bij voorbeelden van het dramatische, onheuse en schaamtevolle optreden van de regering in Den Haag tegenover Indische Nederlanders, Molukse militairen en hun gezinnen en bij de voor die groeperingen neerbuigende en bekrompen behandeling na hun overtocht naar Nederland. Het boek groeit uit tot een levendige schets van eigen ervaringen op weg naar volwassenheid, afgezet tegen ontwikkelingen, complicaties en uiterst gevaarlijke situatie in delen van Java, Celebes en Borneo. Lavi Ateur roert zaken aan die nog weinigen bekend zullen zijn: de systematische deviezensmokkel door Nederlandse exportfirma's in Indonesië, de enorme druk van Nederlandse bedrijven op hun Indisch Nederlandse werknemers toch vooral de kiezen voor het Indonesische staatsburgerschap en de eigen toenemende betrokkenheid bij corrumpeerbare Indonesiche autoriteiten. De autobiografie biedt terugkijkjes op schrijvers jeugd in Amsterdam en zijn genegenheid voor de provincie Zeeland en daar geboren en getogen familieleden. Lavi vergelijkt de levensperiode in Indosnesië met een koraalrifplant: grillig, vrijwel altijd in beweging, geleefd worden door onbeïnvloedbare factoren.