'Liefste, allerliefste zoon!' Van zijn zesde tot zijn elfde krijgt Peter Nagel iedere week een brief van zijn vader uit Berlijn. Hij woont dan in Hongarije bij zijn grootvader, die heel streng is. Peter mag bijvoorbeeld maar twee keer per dag de kat bezoeken.

Voordat hij bij zijn grootvader intrekt, is Peter met zijn vader Laszlo Nagel, een echte losbol, van Hongarije naar de Duitse hoofdstad Berlijn verhuisd. Het is 1938. Peter moet eerst wennen aan de vreemde stad, de vreemde taal een de vreemde mensen. Laat niemand merken dat je zelf nadenkt! waarschuwt zijn vader hem. Maar wat moet je er eigenlijk van denken als de stad vol ligt met glasscherven, of als de buurman door soldaten wordt opgepakt? De Kristallnacht, waarin de winkels van joodse mensen werden vernield, zegt Peter niets. Hij weet nog niet wat joden zijn.

Om zijn zoon te beschermen stuurt Laszlo hem terug naar zijn grootvader. En dan komen de brieven, iedere week, jarenlang. 'Zo blijven we toch bij elkaar,' troost zijn vader hem als ze afscheid nemen.

Maar er is iets vreemds met de brieven uit Berlijn... En met Peters strenge grootvader is ook iets aan de hand...

Prachtig, subtiel en herkenbaar laat Irene Dische zien hoe een kind de aanloop tot de oorlog beleeft, en hoe zijn leven daardoor verandert. Een spannend en ontroerend jeugdboek.

Irene Dische (New York, 1952) is opgegroeid in de Verenigde Staten te midden van Duitsers die voor de oorlog gevlucht zijn. Ze woont nu al jaren in Berlijn. Voor volwassenen schreef ze al veel boeken die heel beroemd werden. En iedere week een brief is haar eerste jeugdboek.