De odyssee van thuislozen is een tijdsdocument dat zijn oorsprong vindt in jarenlange fascinatie en studie, alsmede in een evenwichtige ontwikkeling van de thuislozenzorg en in een inspirerende samenwerking. Deze studie is daarom ook een hommage aan deze zorgsector.
In dit boek wordt thuisloosheid vanuit vele sociaal-wetenschappelijke invalshoeken belicht, doordat is nagegaan tot welke bevindingen de talrijke onderzoekingen in de laatste halve eeuw hebben geleid. Het brengt daardoor tegelijkertijd de ontwikkeling van de zorg voor thuislozen in kaart. Voorts is getracht na te gaan wat nu de morele aspecten zijn van dit sociale probleem van persoonlijke tragiek, van maatschappelijke uitsluiting en overbodigheid.
De morele passages in 'deze odyssee' onthullen niet alleen een zeker maatschappelijk dualisme jegens thuislozen, maar ook de consequenties van een gefixeerdheid op individuele autonomie. Een meer volledig, meer authentiek of menselijk mensbeeld is te vinden indien wordt uitgegaan van de relationele verbondenheid als grondstructuur van het leven. Dat werpt een ander licht op 'zorg', en geeft ook een andere invulling aan begrippen die daarmee van doen hebben, zoals verantwoordelijkheid, afhankelijkheid, betrokkenheid en waardigheid. Bemoeizorg is behalve een strategie ook een kunst van het alledaagse om sociale knopen weer enigszins te ontwarren, om mensen weer in de menselijke bereikbaarheid te betrekken. Juist hier komt het aan op een verzoening tussen weldoen en zelfbeschikking, al wordt weldoen het eerst genoemd, - het is de grootste nood in de odyssee van thuislozen.