N ederland en Vlaanderen zijn twee landen gescheiden door één taal – op de televisie ondertitelen we elkaars series, bizar genoeg, en zeker van elkaars oudere literatuur kennen we niet veel meer dan een handvol namen.
Deze bloemlezing 'verhalend proza' begint in 1838, kort na de Belgische revolutie, met een tekst die een beslissende rol in de Vlaamse emancipatiestrijd heeft gespeeld, Consciences De leeuw van Vlaanderen, en eindigt in 1981 met Leo Pleysier. Zij omvat ruim vijftig verhalen, naast enkele romanfragmenten en twee onontbeerlijke klassieke novellen, De boer die sterft van Karel van de Woestijne en Het dwaallicht van Willem Elsschot. Ook opgenomen zijn Oefentocht in het luchtledige van Maurice Gilliams, een mozaïek van miniaturen, en dat onweerstaanbare literaire curiosum van Louis Paul Boon, Brussel een oerwoud.
Recente literatuur is weggelaten, primo omdat het Vlaamse proza van de voorbije twintig jaar vrijwel integraal in Nederland is gepubliceerd, secundo omdat contemporaine literatuur moeilijk in een historisch perspectief te beoordelen is – en dit boek heeft een bepaalde, misschien wat paradoxale historische bedoeling. Het wil namelijk de bestaande clichés over de 'barokke' Vlaamse stijl, de 'fascistoïde' Vlaamse beweging en het 'sappige' dialect zowel bevestigen als bestrijden.
Grote delen van de Vlaamse literatuur zijn terra incognita voor lezers uit het land van de aardappeleters. Het land van de mosseleters wil dat nabije exotische gebied helpen ontsluiten.