Het is wat het is Van een simpele jongeman uit het Brabantse dorpsleven naar het grootste wielertalent van Nederland: 'Johan heeft het in zich om de Tour te winnen.' Aan de radio gekluisterd volgt Johan met zijn vader de inspanningen van dorpsgenoot Cees Haast in de Ronde van Frankrijk. Johan wordt gegrepen door het wielervirus. Hij raakt er door besmet, heeft talent. Zijn ketting komt steeds strakker te staan, hij koerst van hoogtepunt naar hoogtepunt tot de ketting minder grip krijgt en uiteindelijk afloopt. Geen hoogtepunten meer maar louter dieptepunten... komt Johan nog uit de malaise? Een roman gebaseerd op het leven van wielerkampioen Johan van der Velde. Het verhaal neemt je mee naar de uitersten van topsport: het succes en de nederlaag. Johan van der Velde (Rijsbergen, 12 december 1956) is een voormalig Nederlands beroepswielrenner van 1978 - 1990. Zeer talentvol, debuteerde in 1978 bij de TI-Raleigh ploeg van Peter Post met overwinningen in de Ronde van Romandië, de Ronde van Nederland en de Ronde van Engeland. Vermaard waren zijn optredens in de Tour van 1980, zijn tocht over de Gavia in 1988 en zijn drie paarse truien in de Giro. Hij hield hier een amfetamineverslaving aan over en om dat te bekostigen belandde hij op het criminele pad. Foto cover: Tonny Strouken. Een passage uit het begin van het boek: Krantenwijk ...En Johan... de speer van Rijsbergen, spaart voor een echte racefiets. De oude stalen fiets waar hij zijn rondjes op het crossbaantje mee draait is eigenlijk een gewone jongensfiets die hij samen met zijn vader heeft gestript. Daarin zijn ze zeer grondig te werk gegaan. Zelfs de aanlasbeugel voor de dynamo en de ogen voor de bevestiging van de spatborden hebben ze eraf gezaagd. Om het wat meer ooglijk te maken is daarna de vijl gepakt en heeft Johan zo lang gevijld tot het leek of er nooit iets had gezeten. Wat schuurpapier deed de rest en het frame was zo glad als een aal. Met een eigengemaakt klein kwastje, van varkenshaar, is de fiets donkerblauw geverfd. Een oud racestuur, van Kiske (Cees Haast) gekregen, maakte de 'racefiets' compleet. Van een ruime afstand dan. Voor Johan kan het er allemaal net mee door, toch zou hij het graag anders zien. Daarom gaat hij zo vroeg zijn bed uit. Zes keer in de week fietst hij naar Lowie. 'Goedemorgen Lowie, waar liggen mijn kranten?' Lowie schenkt net de dop van zijn thermoskan vol hete koffie. 'Morreguh Johan, daar ligt jouw wijk.' Hij wijst een stapel aan, de stapel voor Johan ligt steeds ergens anders. De bezorgers mogen niets verplaatsen zonder dat Lowie daar toestemming voor geeft. Zijn systeem valt anders in het water, een systeem dat Johan niet weet te doorgronden. De kranten liggen door de hele garage verspreid, behalve bij de rechter muur. Daar staat het bureau van Lowie. Een gammel tafeltje met een eiken stoel met een lederen zitting waar de vulling door de scheuren steeds verder naar buiten kruipt. Op het tafeltje ligt een geknoopt kleedje met her en der wat schroeiplekken. Op het kleedje ligt een schrijfblok met een balpen. Een volle asbak en de thermosfles completeren het stilleven, dat geen Nederlandse meester zal inspireren tot een werk dat het Rijksmuseum zal halen. Als Johan naar het kleedje kijkt voelt hij de prikkels weer in zijn armen. Eens, in de zomer, heeft hij er even gezeten en er met zijn blote armen op geleund. Dagen heeft hij last gehad van een soort brandnetelgevoel. Lowie neemt plaats achter zijn bureau en met trillende vingers, die uit zijn gebreide vingerloze handschoenen steken, vinkt hij de naam 'Johan' aan. Het belangrijke teken dat zijn stapel op weg is naar nieuwsgierige abonnees. Het teken dat Johan de kranten mag pakken.