Hans Faverey (1933-1990) werd geboren in Paramaribo en kwam in 1939 naar Nederland. Aan de Universiteit van Amsterdam studeerde hij psychologie. Sinds 1965 was hij als klinisch psycholoog verbonden aan de Universiteit Leiden. Hans Faverey begon gedichten te schrijven in de hoogste klassen van het Amsterdams Lyceum, toen hij via de stimulerende lessen van F. Lulofs kennis had gemaakt met de moderne Nederlandstalige poëzie.

Zijn ontdekking van de poëzie van Paul van Ostaijen was een belangrijk moment, zoals hij in een van zijn schaarse interviews gezegd heeft. In de loop van de jaren vijftig verdiepte hij zich in de moderne Nederlandse poëzie, met name die van Kouwenaar, alsook in de internationale poëzie.

In 1968 debuteerde hij met de bundel Gedichten, waarvoor hij de Poëzieprijs van de Gemeente Amsterdam kreeg. Daarna volgde net zo'n goede bundel, logischerwijs Gedichten 2 geheten. De grote doorbraak kwam in 1977 met zijn derde bundel Chrysanten, roeiers waarvoor hij de Jan Campertprijs kreeg. Faverey verwierf in brede kring erkenning als een van de belangrijkste dichters van zijn tijd, een status die met zijn vijf volgende bundels werd bevestigd en uitgebreid. Faverey was niet alleen een bijzonder dichter omdat zijn werk eerder mediterraan dan Nederlands is, maar ook omdat hij zich als geen ander bewust was van de bijzondere uitwerking van taal op de voorstelling van de lezer.

De poëzie van Faverey is modern en klassiek tegelijk, makkelijk en moeilijk. Soms verontrustend, met een dramatische ondertoon. Hij speelt een spel, hij goochelt, hij is de meester van het onverwachte, en hij heeft humor. Zijn literaire voorkeuren gingen uit naar de antieke filosofen, het Zenboeddhisme, de Angelsaksische literatuur en de Chinese poëzie. Favereys liefde voor de natuur, zijn fascinatie voor landschappen, zijn veelvuldig in zijn poëzie aanwezig.