Johanna van Buren werd geboren in een timmermansgezin. In 1883 overleed haar vader en leefde Johanna met haar broer en haar moeder. Niets deed aanvankelijk vermoeden, dat ze bekendheid zou verwerven als dichteres. Van 1900 tot 1919 werkte ze als thuisnaaister in haar dorp en leidde ook meisjes op voor dat beroep. Na het overlijden van haar moeder ging ze op het postkantoor werken. Pas in 1927, op haar zesenveertigste, begon ze gedichten te publiceren. Tot 1961 schreef ze wekelijks in de bijlage van het Dagblad van het Oosten (het Twents Zondagsblad) een gedicht, of zoals ze dat zelf noemde een “leedtien”. Vanaf dat moment schreef ze voor een “groot” publiek van wel zo’n honderdduizend lezers. Ze werd immens populair bij de lezers en wekelijks greep men naar de krant voor het gedicht van Johanna.

Ze was een soliste in haar doen en laten en is dan ook haar hele leven vrijgezel gebleven. Dat wil niet zeggen dat ze in haar leven geen liefdes heeft gekend. Uit haar persoonlijke bezittingen bleek, dat ze zelf enkele gepassioneerde liefdes heeft gekend, die echter geen stand hielden. Daarover heeft ze zelfs gedichten geschreven, rond 1910, in het Algemeen Nederlands.

In haar gedichten gebruikte ze een streektaal die tussen het Twents en het Sallands in zat. Een taal zonder schriftelijke traditie, waarvoor ze dan zelf ook een uiterst consequente spelling ontwierp, die uitermate goed leesbaar was voor haar publiek.

Van Buren schreef ook over onderwerpen die vele mensen aanspraken, onderwerpen van alledag, zonder alledaags te worden. En dat op een zeer betrokken manier en op een zeer eigen wijze. Wanneer men haar gedichten leest, hoort men haar als het ware praten. Het is een gecultiveerde manier van spreektaalgebruik. Pas achteraf ervaart men dat als poëzie, dichtkunst. Johanna bezag de wereld om zich heen zoals ieder ander, alleen beschreef ze dat op een heel bijzondere wijze. Veel liet ze in haar gedichten aan de fantasie van de mensen over en achteraf, na het lezen, merkt men vaak dat in haar werk een dubbele bodem, een diepere bedoeling, zit. Haar onderwerpen waren uiterst gevarieerd. Naast de dorps- en streekgedichten schreef ze veel natuurpoëzie. Maar ook de actualiteit, de jaarcyclus en allerlei anekdotes liet ze de revue passeren.

Haar populariteit bleek uit de uitgebreide huldigingen die haar ten deel vielen ter gelegenheid van haar zeventigste en tachtigste verjaardag.

In haar laatste levensjaar verhuisde ze naar een bejaardentehuis in Ommen, waar ze op 17 januari 1962 overleed. Ze stierf op haar kamer, alleen, op tachtigjarige leeftijd.

De bijna 1500 gedichten die in deze gedichtenbundel zijn bijeengebracht, zijn alle in het dialect van het dorp Hellendoorn in Overijssel geschreven. Ze zijn ontstaan in de jaren 1926-1953 en in die tijd voor het merendeel gepubliceerd in Twentsch zondagsblad-Dagblad van het oosten. De gedichten behandelen onderwerpen als: het dorp Hellendoorn en de omgeving; natuur; boerenleven; jaargetijden; actuele gebeurtenissen. Traditionele onderwerpen dus, maar op een zodanig eenvoudige, eerlijke, bescheiden en klankrijke wijze verwoord, dat de poetische kwaliteit exceptioneel is voor dialectliteratuur. De belangstelling voor de gedichten is eveneens exceptioneel. Een korte inleiding, een woordenlijst van 500 dialectwoorden en een spelling die niet alleen de dialectklanken getrouw weergeeft, maar ook goed leesbaar is, maken de bundel toegankelijker voor mensen die minder vertrouwd zijn met het lezen van dialect.