Gesprekken beginnen met het uitwisselen van concepten. Dat maakt het volgens Tony Parsons mogelijk verwarrende ideeën over onze ware natuur te vervangen door een helderheid die zowel eigenzinnig als geheimzinnig is.
Op een ander niveau is hetgeen we in stilte met elkaar delen al bekend. Wijsheid spreekt tot wijsheid, niets spreekt tot niets en we herkennen dat we elkaar ontmoeten en geraakt worden door dat wat we al zijn en waarvan we vaak vermoeden dat we het zijn verloren.

Het idee dat we iets zijn verloren, is gegrond in ons geloof in een afzonderlijke identiteit, schrijft Tony Parsons in Niemand hier. Wanneer dit wegvalt, is ‘het stralende wonder van tegenwoordigheid helder voor niet-iemand’. Dan is duidelijk dat er nooit ‘iemand’ is geweest die bevrijding nodig had.

Dit thema keert voortdurend terug in de dialogen waaruit het boek is opgebouwd. Tony Parsons getuigt in de gesprekken in dit boek van een scherp onderscheidingsvermogen. Hij benoemt onze identificatieprocessen, ideaalbeelden en zogenaamde vooruitgang op het spirituele pad, en laat ons zien dat dit slechts luchtkastelen zijn die het zicht op de werkelijkheid belemmeren. Soms doet hij dit met humor, soms met geduld en liefdevol, maar altijd zonder compromissen.

‘Een ontmoeting met Tony Parsons werkt soms als een bulldozer. Voor we het beseffen worden al onze geloofsvormen volledig weggevaagd. Wanneer we ons dan afvragen wat er nog overblijft, zegt Tony eenvoudig: “Al wat er is, is dit”. “Dit” betekent dan niet iets spiritueels of heiligs, maar gewoon: dat wat er verschijnt en wat er is. Verder hoeven we niet te zoeken want “dit” is de enige werkelijkheid.’
Jan Kersschot