Philip Glass behoort tot de invloedrijkste componisten en musici van de tweede helft van de twintigste eeuw. Zijn omvangrijke werk reikt van opera's, symfonieën, concerto's, musicals, kamermuziek, vioolkwartetten en solostukken tot aan filmmuziek, popmuziek en op muziek gezette poëzie en proza. Hij is baanbrekend geweest in het slaan van bruggen tussen klassieke muziek en andere vormen van kunst en theater. Hij liet zich inspireren door beeldend kunstenaars, schrijvers en dichters; zijn filmmuziek - onder meer voor The Hours - werd tot drie keer toe genomineerd voor een Academy Award.
In dit fascinerende boek laat Glass zien wat de kracht is van muziek in het menselijk bestaan en hoe muziek de wereld kan veranderen. Hij vertelt ook over zijn eigen creatieve proces, over zijn jeugd in Baltimore en zijn studie van Schubert, Bach en Mozart bij de legendarische Nadia Boulanger in Parijs, waar hij kennismaakte met de filmgroten van de nouvelle vague en waar hij voor het eerst het rijke arsenaal van zijn eigen talenten ontdekte. Glass' werk telt vele hoogtepunten. Hij schreef een opera gebaseerd op Coetzees roman Waiting for the Barbarians, hij maakte furore met Einstein on the Beach en Satyagraha. Zijn nieuwste opera over Kafka's Het Proces beleefde onlangs in Londen zijn première.
Woorden zonder muziek is ook gewijd aan Glass' bewogen privéleven. Hij werkte bij Bethlehem Steel, reisde vele malen naar India en was in de jaren '70 taxichauffeur in New York. Glass is vier keer getrouwd en heeft vier kinderen. Tot zijn omvangrijke vriendenkring behoren en behoorden onder anderen: Richard Serra, Sol Lewitt, Jerome Robbins, David Byrne, Chuck Close, Linda Ronstadt, Woody Allen en Leonard Cohen.
De intense verwevenheid van het persoonlijke en muzikale leven van Philip Glass maken dit boek tot een buitengewone leeservaring.

'Het langverwachte, persoonlijke verhaal van een van de meest geliefde en vooraanstaande hedendaagse componisten.' - The New York Times

Recensie(s)
Inspirerende autobiografie van de wereldberoemde Amerikaanse minimal music-componist Philip Glass (1937). Een steeds terugkerend thema is zijn een ‘leven lang leren mentaliteit’, gekoppeld aan een grote zelfdiscipline, waardoor hij verbindingen kon leggen met andere kunstdisciplines in de experimentele New Yorkse kunstscène van eind jaren zestig en daarna, zoals met theater, dans, film en beeldende kunst (zijn eerste vrouw JoAnne was toneelregisseuse en hij was zelf een tijdje assistent van de beeldhouwer Richard Serra). Hij legde zich toe op een muziektaal waarin harmonie, melodie en ritme in één overkoepelende procesmatige structuur zijn ondergebracht en waarin herhaling en verandering een belangrijke rol spelen (sterke invloed van de klassieke Indiase muziek via Ravi Shankar en Alla Rakha). Naast een aangenaam vertelde staalkaart van zijn oeuvre (met nadruk op zijn opera’s als 'Einstein on the beach') en de veranderingen in het culturele leven van die tijd, bevat het tevens een transcendent-morele dimensie vanwege zijn beoefening van oosterse spirituele tradities (onder meer hatha-yoga en het Tibetaans mahayana-boeddhisme).