Vormgeving Wim Crouwel. Nummer 33 van 175 genummerde exemplaren. Met de originele brief van Stichting De Roos

Max Bill (Winterthur, 22 december 1908 - Berlijn, 9 december 1994) was een Zwitserse architect, schilder, graficus, beeldhouwer en schrijver.
Bill volgde van 1924 tot 1927 een opleiding als zilversmid aan de Kunstgewerbeschule in Zürich en studeerde van 1927 tot 1929 aan de Hochschule für Gestaltung Bauhaus in Dessau. In 1929 keerde hij weer terug naar Zürich, waar hij werkte als architect, schilder, beeldhouwer (vanaf 1933), publicist (vanaf 1936) en industrieel vormgever (vanaf 1944).

In 1931 huwde hij de celliste en fotografe Binia Spoerri en bouwde in Zürich-Höngg zijn eigen woonhuis/atelier. In 1932 sloot hij zich aan bij de in 1931 door Georges Vantongerloo opgerichte Parijse kunstenaarsgroep Abstraction-Création. Van 1944 tot 1945 was hij docent vormgeving aan de Kunstgewerbeschule in Zürich.

Met Georges Vantongerloo en Antoine Pevsner had hij in 1949 een expositie in het Kunsthaus Zürich en in hetzelfde jaar ontving hij in Parijs de Prix Kandinsky. In 1951 nam hij deel aan de Biënnale van São Paulo in de Braziliaanse stad São Paulo en won de Grand Prix voor beeldhouwkunst. Eveneens was hij in dat jaar medeoprichter van de Hochschule für Gestaltung in de Duitse stad Ulm. Van 1952 tot 1956 was hij de eerste rector. Bill werd uitgenodigd voor deelname aan de documenta in de stad Kassel in 1955 (documenta I), 1959 (documenta II) en 1964 (documenta III).

Bill was van 1961 tot 1968 gemeenteraadslid van Zürich. Van 1967 tot 1968 bouwde hij in Zumikon een nieuw woonhuis/atelier, waar hij zich in 1968 vestigde. Van 1967 tot 1974 was hij hoogleraar aan de Staatliche Hochschule für Bildenden Künste in Hamburg. Hij was van 1967 tot 1971 lid van het Zwitserse parlement. Na het overlijden van Binia Bill-Spoerri in 1988 hertrouwde Bill in 1991 de kunsthistorica Angela Thomas. De kunstenaar overleed op 9 december 1994. Zijn zoon Jakob Bill is sinds 1996 voorzitter van de Max, Binia + Jakob Bill Stiftung.

Jan Tschichold (Leipzig, 2 april 1902 – Locarno, 11 augustus 1974) was een Duitse grafisch ontwerper en letterontwerper. Een veelgebruikt lettertype van zijn hand is de Sabon.
In de jaren 1937-1938 ging hij naar Engeland op uitnodiging van de Pennrose Annual. In de jaren 1947-1949 verbleef Tschichold in Engeland waar hij de 500 paperbacks van Penguin Books opnieuw ging ontwerpen, samen met typograaf Ruari McLean. Hij paste hier een standaard set typografische regels toe, de zogenaamde Penguin Composition Rules. Hij gaf Penguin-boeken (met name de Pelican-serie) een eenduidig uiterlijk en gebruikte veel typografische praktijken die vandaag de dag als vanzelfsprekend gelden.
Die neue Typographie

Tschichold nam de modernistische ontwerppricipes aan sinds 1923 na bezoek aan de Weimarse Bauhaus expositie. Hij werd een ware vooraanstaande Modernist: eerst met een invloedrijk magazine artikel in 1925, vervolgens met een persoonlijke expositie in 1927 en bovendien met zijn meest toonaangevende werk in Die neue Typographie. Dit boek was een manifest voor modern design waarin hij alle niet tot de schreefloze letter behorende klassen lettertypen afkraakte. Hij sprak de voorkeur uit voor niet-gecentreerde ontwerpen op titelpagina's. Hij definieerde vele andere Modernistische design concepten. Tschichold haalde het belang van fotografie in drukwerk aan.

Hij adviseerde het gebruik van standaard papierformaten (zoals de DIN-A formaten) voor alle drukwerk, en legde duidelijk uit hoe effectief gebruik te maken van verschillende letterzwaartes en -groottes om zo snel en gemakkelijk informatie over te brengen. Na het boek kwam ook een serie praktische handleidingen uit, die de principes van Modernistische typografie uiteenzette, en hadden eerst een grote invloed op de Duitse drukwereld.

Die neue Typographie geldt tot op de dag van vandaag als een standaardwerk over typografie.
Classicisme
Hoewel Die neue Typographie een klassieker blijft, week Tschichold zelf vanaf 1932 steeds verder af van deze ideeën (hij noemde zijn boek later te extreem) en begaf zich in classicistische richting. Onder andere te zien in zijn lettertype Saskia uit 1932; die bevat klassieke Romeinlettervormen.
(Bron : Wikipedia)