Wekenlang nauwelijks kunnen slapen, nauwelijks kunnen eten en drinken, ziekte, tegenslag, te harde wind, ijzige kou en mist en ten slotte geen mens meer in de verre omtrek. Toch ploeteren Hans van der Meulen en Wilco van Rooijen naar de top van de Mount Everest op 8850 meter. Hans van der Meulen en Wilco van Rooijen willen naar het dak van de wereld. Maar wel puur, op eigen kracht. Geen doping, dus geen zuurstof mee. 'Zuurstof is voor sukkels', kopt een krant. Geen hulp van anderen ook. Alleen zij met z'n tweeën en niet met dragers die de vracht sjouwen. Ze gaan het gevecht aan met een onmenselijke wereld.
Van de Meulen haalt het, de veel jongere Van Rooijen keert op 7800 meter om. Gekkenwerk is het, vindt Van Rooijen. Het weer is te slecht. Van der Meulen voelt dat het kan. 'Maar het is wel luguber daar alleen in een grote wolk op de top van de wereld te staan.' Van der Meulen is de enige Nederlandse expeditieklimmer die inmiddels vijf achtduizenders beklom zonder hulp van extra zuurstof. Zelfs de moeilijkste berg ter wereld, de K, beklom hij tijdens Ronald Naars expeditie in 1995 zonder zuurstof. Van der Meulen is daarmee Nederlands top-expeditieklimmer. 'Ik wil gewoon alles uit me halen waar ik goed in ben', zegt hij, 'Dit is de bekroning.' Voor Van Rooijen, die inmiddels zowel de Noord- als de Zuidpool bereikte, zou dit de derde pool worden die hij aan zijn lijst kon toevoegen. Maar voor hem is het nog niet afgelopen. 'Ik probeer het opnieuw om vervolgens af te dalen met de parapente.' In dit boek de fascinerende belevenissen van twee bescheiden helden die op eigen kracht het natuurgeweld te lijf gaan.