Wanneer Colin voor de negentiende keer gedumpt wordt door een meisje met de naam Katherine (precies zo geschreven), neemt zijn vriend Hassan hem mee op een roadtrip. Een trip die al snel een ‘einde’ kent in een gehucht, genaamd Gutshot. De toeristische rondleiding die ze daar krijgen eindigt op bizarre wijze in een aanbod voor een baantje. Een baantje dat de jongens aannemen, al is het voor Colin vooral een kans om aan zijn theorema te werken. Wie dacht dat wiskunde en literatuur een onmogelijke combinatie waren, krijgt hier een mooi (taalkundig) bewijs van het tegendeel. Het mag gezegd dat originaliteit in het algemeen overigens een grote troef is van dit boek: negentien relaties met een Katherine, een fabrieksimperium gebouwd op tamponkoordjes, een theorema voor dumpen/gedumpt worden, … Dat alles samen zorgt voor een mix van gebeurtenissen en een verhaallijn die zich op zijn zachtst gezegd onderscheidt van die van andere boeken. En zelfs al komt die verhaallijn neer op een heleboel vriendschap en een beetje liefde, al bijna cliché-onderwerpen, de details maken er een uniek en onnavolgbaar geheel van. Ondanks de hilariteit waarnaar de achterflap verwijst, valt vooral de grote ernst op waarmee uiterst vreemde toestanden beschreven worden. Een ernst die erin slaagt om de hilariteit nog eens extra te onderstrepen. ’19 keer Katherine’ laat zich niet lezen als een typisch jeugdboek, maar balanceert op de scheidingslijn jeugdboeken - boeken voor volwassenen en zal door beide lezersgroepen gesmaakt worden. Beslis zelf of u het eens bent met de stelling dat John Green één van de meest veelbelovende jonge Amerikaanse auteurs is, maar met de stelling dat zijn boek verrassend is, kan niemand het oneens zijn.