Edouard Schuré, Frans musicoloog en filosoof, aanhanger van Friedrich Nietzsche en Rudolf Steiner, bestudeerde de geestelijke ontwikkeling van de mensheid. Hij geldt als één van de grootste kenners van de godsdienstige gebruiken van het Nabije Oosten en van de Kelten. In De Grote Meesters uit de Renaissance bestudeerde hij de belangrijkste vernieuwingen op sociaal, wetenschappelijk, wijsgerig en religieus gebied, die van grote invloed zijn geweest op de latere Europese cultuur.

Aan de hand van de levens en werken van Da Vinci, Dante, Michelangelo, Raphaël en Correggio heeft hij drie 'wetten' ontwikkeld, die hij in dit boek nader toelicht.
De eerste wet is 'de volkomen eenheid van het heelal en de mens (van macrokosmos en microkosmos)', waarbij hij aantoont dat de mens een weerspiegeling en uitdrukking is van de kosmos - een gedachte die gedurende de Renaissance overal in de mystiek leeft.
De tweede noemt hij 'de wet der gedaanteverwisseling, der wedergeboorte en reïncarnatie'. In deze wet betrekt hij niet alleen de afzonderlijke mens maar ook de volken en zelfs de hemellichamen.
De derde wet betreft 'het mysterie van het eeuwig-vrouwelijke', dat in heel concrete vorm in de levens van deze vijf genieën terug te vinden is in de vorm van een 'muze'. Voor Da Vinci was dit Mona Lisa, voor Dante Beatrice, voor Michelangelo Vittoria Colonna, voor Raphaël zijn 'onbekende' en voor Correggio Geromina. De meester en zijn muze weerspiegelen de spanning tussen het actieve, mannelijke en het inspirerende, passieve vrouwelijke principe, waarvan het samengaan in veel culturen als de basis van het leven zelf wordt gezien (bijvoorbeeld yin en yang in China).

De Grote Meesters uit de Renaissance is niet alleen een boeiende (levens-)beschrijving van de vijf grootmeesters, maar geeft ook een fascinerend inzicht in de ontwikkeling van de Europese cultuur.