Kennen Nederlanders de kinderen op de zwarte scholen in de grote steden eigenlijk wel? Kees Beekmans gaf ze tien jaar les. In zijn verhalen laat hij zien wie ze zijn, wat ze denken, hoe ze met elkaar omgaan, waarvan ze dromen. Zijn observaties zijn geschreven in een terughoudende, soms licht ironische stijl, waarachter de lezer een grote betrokkenheid voelt.





Maar Eén hand kan niet klapt is niet alleen een boek over lesgeven op een zwarte school. Het weerspiegelt een decennium waarin grote aantallen vluchtelingen (Iran, Irak, Bosnië) en migranten (Marokko, Turkije) Nederland binnenstroomden. Hun kinderen maakten de scholen 'zwart'. Met deze kinderen, zijn leerlingen, praat Beekmans over Salman Rushdie en de fatwa, over het maagdenvlies, de ramadan, over de oorlog in Irak, en, uiteraard, over Nederland. Hij laat ze opstellen en recepten schrijven, maar ook strafwerk maken, neemt ze mee naar de markt, gaat met ze op schoolreisje en spreekt met hun ouders.





Kees Beekmans (1961) was journalist van de Volkskrant, werkt sinds tien jaar als docent Nederlandse op verschillende zwarte scholen, in het hoger voortgezet onderwijs, op het VMBO en nu op een praktijkschool. De verhalen van Kees Beekmans werden gepubliceerd in NRC Handelsblad, Trouw, Margriet en De Groene Amsterdammer. Hij won er de Zilveren Zebra (ASN Mediaprijs) mee.





'( ) uit de manier waarop hij over de kinderen schrijft kun je afleiden dat Beekmans een goede leraar


is en niet eens zo heel erg uit de verte wel wat van Thijssen wegheeft. Niet alleen schrijft Beekmans


goed, hij houdt ook van zijn leerlingen.' Aukje Holtrop in Vrij Nederland


'Juweeltjes.' Bas Senstius in Nieuwe Revu