Adam speelt in de Koran een belangrijker rol dan in de joodse of christelijke Schrift; alhoewel niet zijn zonde, maar vooral die van de vorst der engelen, de satan, het begin van het verval inluidt. Adam zelf wordt zijn zonde vergeven en hij wordt als een respectabel gelovige en zelfs profeet vereerd. In de `tweede bron´ voor de islamitische traditie, de hadith, wordt de figuur van Adam verder uitgewerkt, onder meer met materiaal dat door bekeerde joden en christenen in de islam is ingevoerd. Zo is nogal wat erfgoed uit de joodse traditie dat elders verloren is gegaan in moslimgedaante bewaard gebleven. De Adamtraditie is verder ontwikkeld in de filosofische, wetgevende en mystieke tradities van de islam. Door de tijden heen is er zo een voortdurende dialoog met overeenkomstige ontwikkelingen in jodendom en christendom geweest, waarbij de islam soms navolger, soms initiator was. Steeds met een eigen geluid in de veelheid van religieuze stromingen. Deze studie volgt in grote stappen de ontwikkeling van het islamitische Adamsbeeld, vooral via vertaling en analyse van sleutelteksten. Veel aandacht wordt daarbij gegeven aan de Indonesische expressies van dit geloof via de eigen modellering van Adamlegenden, waarin ook raakpunten met het hindoeïsme voorkomen. Vanuit de zogenaamde grote oecumene tussen de wereldreligies wordt hier een studie van verandering in religieuze tradities geboden, die eindigt met een aantal voorbeelden uit het hedendaagse Indonesië.