Willem van Bekkum (1910-1998) vertrok in 1936 als missionaris naar Nederlands-Indië, waar hij tot het einde van zijn lange leven werkzaam bleef. Cultureel antropologe Marie-Antoinette Willemsen selecteerde en bewerkte zijn brieven aan familie en weldoeners uit de periode 1937-1997. Uit de brieven ontstaat een indringend beeld van het dagelijks leven van een missionaris in de turbulente twintigste eeuw.

Het missiewerk vóór de Tweede Wereldoorlog was geen sinecure. Beperkte financiële middelen, gebrekkige voorzieningen en het vele rondreizen maakten het leven zwaar. Na de oorlog ontstonden nieuwe ideeën over het missiewerk. De beschrijvingen die Van Bekkum hiervan geeft zijn interessant. Hij bleek, ook na zijn wijding tot bisschop van Manggarai (Flores) in 1951, een groot pleitbezorger te zijn van een betere afstemming van inheemse gebruiken op de westerse missiepraktijk. Niet alleen in alledaagse rituele handelingen, maar ook in de liturgie benadrukte hij het belang van een Florinese inbreng. In de jaren zestig groeide de aandacht voor de noden van de bevolking. We zien dan hoe Van Bekkum zich, naast de pastorale zorg, actief inzette voor meer 'ontwikkelingswerk'.

De brieven vormen een intrigerend egodocument, waarin persoonlijke ervaringen worden afgewisseld met doorkijkjes naar het religieuze en maatschappelijke leven in Nederlands-Indië, het latere Indonesië.

De Indische Bibliotheek richt zich op de uitgave van egodocumenten op het gebied van de Indisch/Indonesisch-Nederlandse geschiedenis.