7e druk, 1e druk 2015
Met noten, literatuur, illustraties en register

Elisabeth Leijnse (Aalst, 29 september 1961) is schrijver en hoogleraar Nederlandse letterkunde aan de Universiteit van Namen. Voor haar dubbelbiografie Cécile en Elsa. Strijdbare freules werd in 2016 zowel de Erik Hazelhoff Roelfzema Biografieprijs als de Libris Geschiedenis Prijs aan haar toegekend.
In 1992 promoveerde Elisabeth Leijnse aan de Universiteit van Luik op haar proefschrift Symbolisme en nieuwe mystiek in Nederland voor 1900. Zij onderzocht daarin vooral de Nederlandse receptie van het werk van Maurice Maeterlinck, de laureaat van de Nobelprijs voor Literatuur van 1911. Twee jaar later, in 1994, volgde Elisabeth Leijnse Martien de Jong op als hoogleraar Nederlandse letterkunde aan de Universiteit van Namen.
Elisabeth Leijnse schrijft bij voorkeur over de cultuur en de literatuur tijdens het fin de siècle, omdat volgens haar ‘mensen uit de negentiende eeuw net genoeg geschiedenis zijn om een beetje vreemd te zijn, en toch nog dicht bij ons staan’. Ze publiceert vooral in literaire tijdschriften.

In 2015 verscheen Leijnses boek Cécile en Elsa. Strijdbare freules, een dubbelbiografie over de aristocratische gezusters Céline en Elsa De Jong van Beek en Donk. Cécile kreeg grote bekendheid na de publicatie in 1897 van haar emancipatieroman Hilda van Suylenburg. Haar zus Elsa trouwde met de componist Alphons Diepenbrock en zou een belangrijke rol in het Amsterdamse muziekleven van haar tijd spelen.

Tijdens het onderzoek voor haar proefschrift over Maeterlinck kwam Elisabeth Leijnse al een verwijzing naar de dagboeken van Elsa de Jong van Beek en Donk tegen. Verder onderzoek leidde naar een kist met een familiearchief en naar de uitgebreide dagboeken van Elsa. Deze dagboeken, 38 delen, volgden Elsa van haar geboorte tot haar dood. Haar moeder begon met de dagboeken bij de geboorte van Elsa, volgens de methode van Friedrich Fröbel, een Duitse pedagoog.

Voor de biografie als interdisciplinaire geschiedschrijving zou Elisabeth Leijnse in 2018 een pleidooi houden tijdens de door haar uitgesproken Willem Witsenlezing onder de titel Zeven levens van Willem Witsen.

Cécile Wilhelmina Elisabeth Jeanne Petronella de Jong van Beek en Donk (Alkmaar, 19 mei 1866 – Méréville, 15 juni 1944) was een Nederlandse schrijfster. Ze was aan het einde van de 19e eeuw de bekendste feministische schrijfster van Nederland.

Adriaan Goekoop steunde Cécile in haar werk als presidente van de Nationale Tentoonstelling van Vrouwenarbeid in 1898. Hij stond financieel garant en stelde het terrein beschikbaar waar de tentoonstelling werd gehouden. Het organiserende bestuur daarvan bestond naast drie Groninger Vrouwenbondleden, Catharina Agatha Worp-Roland Holst en Cato Pekelharing-Doijer en Dientje Dull verder uit Anna Polak en Marie Jungius. De organisatie van de tentoonstelling trok echter een grote wissel op haar huwelijk. Nadat ze rust had gezocht in Rome volgde in 1899 de scheiding. Na de scheiding woonde Cécile de Jong vanaf 1900 in Parijs vanwaar ze reportages schreef voor De Nieuwe Courant. Ze werd later devoot rooms-katholiek, in haar roman 'Bij de waskaarsen' beschreef ze een bekering tot het rooms-katholicisme.
(bron: Wikipedia)

Alphons (Fons) Diepenbrock - familie De Jong van Beek en Donk - Nederlandse adel - Eerste feministische golf - feminist - Hilda van Suylenburg (roman) - Karel Alberdingk Thijm (pseud. Lodewijk van Deyssel) - Louis Couperus - Anna Fles, ook bekend onder het pseudoniem A.M. Eldar - (Etha) Fles - Cornélie Huygens - Marie Jungius - Cato Loman - Gustav Mahler - Charles Maurras - Willem Mengelberg - Anna de Savornin Lohman - Catharine (Cato) van Tussenbroek - Matthijs Vermeulen - Richard Wagner