Van 1924 tot 1935 was Verwey hoogleraar aan de Rijksuniversiteit Leiden. Hoewel zijn colleges slechts de intentie hadden te worden aangehoord, was er toch van enige interactie sprake doordat hij zijn studenten de gelegenheid gaf tot voordrachten of spreekbeurten. Hij begeleidde tien promovendi onder wie zijn vaste onderwijsassistente Miep Bouvy, over het werk van A.L.G. Bosboom-Toussaint, en Geert Kazemier over Het vers van Hooft.
In Noordwijk aan Zee, op de plaats waar hij tussen 1928 en 1935 regelmatig op de tram wachtte naar Leiden, staat sinds 1976 een borstbeeld van hem. (In de jaren dertig gemaakt door Oswald Wenckebach, een bronzen kopie van een kop van Albert Verwey uit een museum in Rotterdam.) Ook was Verwey lid van Commissie-Marchant, die in de jaren dertig een spellingvernieuwing voorbereidde.
Verweys laatste grote werk was een nieuwe uitgave van Vondel (1937). Postuum verscheen nog zijn studie over Frederik van Eeden (1939), die dateerde uit de tijd van zijn professoraat. Ook na zijn emeritaat ontwikkelde hij in zijn laatste levensjaren nog een koortsachtige activiteit, die deels politiek geëngageerd was, waarvan de "tijdsgedichten" uit de jaren van de opkomst van het fascisme in Duitsland getuigen. Verwey publiceerde soms onder pseudoniem; bekend zijn: Homunculus, Alan Lichtenberger, A. de Mare, M. Wenke. Het Verwey-Archief bevindt zich in de Bibliotheek van de Universiteit van Amsterdam.
In 2011 werd het graf van Verweij op de Algemene Begraafplaats te Noordwijk gerestaureerd in opdracht van een fonds, dat door de Nederlandse Boekverkopersbond en het Prins Bernhard Cultuurfonds is gesticht om de graven van belangrijke literatoren in stand te houden
Frederik Willem van Eeden (Haarlem, 3 april 1860 – Bussum, 16 juni 1932) was een Nederlandse schrijver, vooral bekend geworden door zijn romans De kleine Johannes (1887) en Van de koele meren des doods (1900). Van oorsprong was hij huisarts en daarna psychiater.
Achterzijde rug verstekt met cellotape.