Expo 58 moest de balans opmaken van een wereld die de oorlog achter zich had gelaten en die de kaart trok van een vreedzame moderniteit. Het initiatief was voor de Belgische Staat een uitgelezen kans om de welvaart van het naoorlogse België in de kijker te zetten. De wereldtentoonstelling was een eclatant succes en beïnvloedt ook nu nog onze maatschappij op veel vlakken. Uiteindelijk kreeg de tentoonstelling 42 miljoen bezoekers; 80 procent van alle Belgen bezochten Expo 58. Zij maakten op de Heizel kennis met een nieuwe wereld en de nieuwe architectuur. De verscheidenheid aan paviljoenen op de Expo weerspiegelde de grote architectuurdiscussies van die tijd: de experimenten met nieuwe constructies, vormen en materialen; de popularisering van de moderne architectuur; de tendens om de mens, zijn lichaam en zintuiglijke waarnemingen, centraal te stellen; de vernieuwde aandacht voor de confrontaties met historische bouwconcepten of elementen uit lokale bouwtradities. 'Moderne architectuur op Expo 58' verzamelt zeventien essays over zowel de concrete architectuur als de diverse aspecten van de naoorlogse maatschappij. Na Expo 58 was in België inderdaad niets meer zoals tevoren. Dat liet zich vooral aflezen aan stad en architectuur: hoogbouw, nieuwe materialen en technieken, vrolijk ogende en dynamisch bedoelde vormen als een paard van Troje smokkelde de Expo de moderne architectuur het land binnen.  "In België was na de Expo niets meer zoals tevoren. (...) De wereldtentoonstelling betekende als het ware een vreedzame oorlog. Na afloop brak voorgoed een nieuw tijdperk aan. Dat zou de tijd van de consumptie heten; 1958 was een breukjaar, een aardbeving, een aardverschuiving in de Belgische geschiedenis.