De mens neemt in het poëtisch universum van Lennart Sjögren een bescheiden plaats in. Net als de Franse dichter Ponge meent hij dat de zwijgende wereld onze enige toeverlaat is en probeert hij die wereld van bomen, dieren, stenen en mineralen in zijn gedichten zo dicht mogelijk te naderen, vanuit de overtuiging dat ook zij over een taal beschikt; een taal die niet de onze is en die met onze woorden alleen maar kan worden aangestipt, in situaties die Sjögren aanduidt met woorden als drempel en grens. Het paradoxale van die onderneming geeft aan zijn gedichten hun bijna halsstarrige onverzettelijkheid. Dit spreken in de richting van zwijgen, deze poging om met taal de wereld van het taalloze te definiëren, met het altijd op de loer liggende echec, wordt door Sjögren hardnekkig en nuchter nu al twintig bundels lang volgehouden.

Lennart Sjögren werd in 1930 in Böda op het Zweedse Oostzee-eiland Öland geboren en woont tot op de dag van vandaag in de voormalige boerderij van zijn ouders, vlak aan het water. In de jaren vijftig studeerde hij enige tijd aan de kunstacademie van Göteborg, waar hij zijn vrouw, de schilderes Eva Forsberg, die veel van zijn werk geïllustreerd heeft, leerde kennen. In 1959 debuteerde hij als dichte. Hoewel hij zich nooit een echte schilder voelde, heeft Sjögren toch een typisch schildersoog. Zijn gedichten staan vol compacte en 'geziene' beelden.