Caesar Gezelle (1875-1939) leefde gebukt onder een verpletterende last: zijn familienaam, die van zijn oom Guido, met wie hij onophoudelijk vergeleken werd maar wiens talent hij niet deelde. In Ieper stelde hij eind 1927 en in de loop van 1928 een manuscript samen: Mijmeringen. Het bestaat uit losse prozateksten: herinneringen, standpunten en reflecties. Enkele ervan verschenen in de lokale krant Het Ypersche Volk, vaak in een afwijkende versie. Eigenlijk ambieerde hij een uitgave in boekvorm, maar zo ver is het nooit gekomen.
Wij maken kennis met de psychologie en de opvattingen van deze merkwaardige auteur. Hij zet zich af tegen modernistische stromingen in de kunst. Het Nederlands slaat hij vaak hoger aan dan de Vlaamse taalvariant. Hij relativeert het belang van bepaalde Vlaamse kunstenaars - al speelt frustratie daarbij een rol. Hij heeft een flink stuk van de wereld gezien en beseft, meer dan sommige tijdgenoten, tot wat voor zielige toestanden het nationalisme kan leiden. Wij leren nieuwe biografische details kennen: o.a. over zijn jeugd, zijn moeizame studies te Leuven, zijn verblijf te Versailles tijdens de eerste wereldoorlog, de receptie van zijn werk, de pijnlijke verhouding met zijn neef Stijn Streuvels en wrijvingen met de familie Gezelle in het algemeen.
We maken kennis met het normensysteem, de visie op literatuur en cultuur en de vaak aparte legitimering van artistieke voorkeur in sommige katholieke milieus tijdens het interbellum. De auteur weidt uit over aspecten van devotie en volksgebruik, wat ook heel wat aankno-pingspunten oplevert voor heem- en volkskunde.