Hoewel het niet iedereen die opvoedingsverantwoordelijkheid voor kinderen heeft bewust is, is in wetten vastgelegd wat die verantwoordelijkheid inhoudt. In het Burgerlijk Wetboek wordt gesproken van het ‘bevorderen van de ontwikkeling van de persoonlijkheid’ en in de Wet op het Primair Onderwijs staat dat het onderwijs moet worden afgestemd op ‘de voortgang in de ontwikkeling van de leerlingen’.
De dringende vraag is hoe deze verantwoordelijkheid vormgegeven kan worden. Is varen op het gevoelskompas voldoende? Heeft niet iedere ouder en leerkracht van nature het goede instinct hoe met kinderen om te gaan? Of zijn er methoden aan te geven waardoor de opvoedingsdeskundigheid op een hoger plan te tillen is?
In dit boek wordt een houding beschreven die een basis schept voor een verfijning in het waarnemen van kinderen tegen de achtergrond van de gedachte, dat een opvoeder met zijn handelingen bepalend is voor de verdere levensloop van het kind.
Die houding geeft een vreugdevolle dimensie aan het bestaan, die ten goede komt aan zowel de opvoeder als aan het kind en zeker ook aan de verdere omgeving. Vanwege de werking op de gezondheid van alle betrokken partijen mag daarvoor de uitdrukking ‘levenselixer’ gebruikt worden.

Ad Dekkers schrijft vanuit de achtergrond van een jarenlange psychotherapeutische ervaring. Hij geeft wereldwijd cursussen waarin het accent ligt op de wegen die bewandeld kunnen worden om een persoonlijke insteek in problemen te vinden. Eerder verscheen van hem Psychotherapie van de menselijke waardigheid.