Cilla en Tina zijn een eeneiige tweeling. Ze zijn uiterlijk niet van elkaar te onderscheiden, maar hebben een totaal verschillend karakter.
Tina is een vrolijk type, gemakkelijk in de omgang. En eeuwig verliefd... steeds op een ander natuurlijk.
Cilla is moeilijker, minder toegankelijk. Zij houdt van literatuur, toneel, muziek. Zij is de actiefste van de twee.
Dat de zusjes veel ruzie hebben spreekt vanzelf, maar dat neemt niet weg dat ze niet zonder elkaar kunnen.
Opeens, van de ene dag op de andere, móét Tina wel zonder Cilla, voorgoed en voor eeuwig. Moeten is makkelijk gezegd, maar hóé dan? En als het nu niet kán?

Lieke van Duin in Trouw: 'Ik mis je, ik mis je! is therapeutisch, ja. New Age-achtig ook al. Maar door de manier van schrijven hindert dat niet. Sarcasme, ironie en ernst wisselen elkaar af. Herhalingen, zoals in de titel. Rake precieze beschrijvingen van lichaamstaal. Dialoogteksten zijn niet tussen aanhalingstekens geplaatst, hetgeen actief meedenkend, interpreterend lezen vereist. Een prachtig, heftig, complex (troost)rijk boek is het, waarin de uitersten van het leven, deep down en hemelhoog, algemeen en bijzonder, elkaar raken, nee: aanraken.'

Peter Pohl is in 1940 in Duitsland geboren, maar verhuisde aan het eind van de Tweede Wereldoorlog met zijn Zweedse moeder naar Stockholm: hij was niet alleen een vreemd kind, hij hoorde bij een gehate, oorlogvoerende natie. Die ervaring moet wel traumatisch zijn geweest.

Pohl werd jeugdleider en sportleraar. Na zijn studie schei- en natuurkunde werd hij docent aan de Koninklijke Technische School in Stockholm. Zijn debuut Jan, mijn vriend maakte zijn naam in de hele westerse wereld in een klap bekend. /?

Recensie(s) :
Wanneer Cilla, de ene helft van een 13-jarige tweeling, ten gevolge van een ongeluk plotseling overlijdt, heeft haar zusje Tina het daar erg moeilijk mee. Ze vertelt zelf over die periode, van vlak voor Cilla's dood tot een jaar erna. Het verhaal is realistisch en tegelijkertijd ontroerend. De lezer beleeft het verwerkingsproces van binnen uit mee. Pijn en afstand komen tot uiting in het gekozen stijlprocédé, waarin Tina over zichzelf als 'zij' en 'Tina' spreekt, maar bijna onopgemerkt overgaat in de ik-vorm aan het eind van het verhaal. Net als de andere boeken van Peter Pohl ('Wij noemen hem Anna' en 'Jan, mijn vriend') is dit boek niet gemakkelijk wat betreft onderwerp en manier van schrijven, maar wel heel invoelbaar voor kinderen van dertien jaar en ouder. Omslagfoto in zwart-wit van een meisje dat naar de lezer kijkt via een spiegel.