Gevraagd naar zijn voorliefde voor het Zeer Korte Verhaal, waarop
A.L. Snijders ooit het patent nam, antwoordde hij laconiek: 'Mijn affiniteit
met het zkv wordt bepaald door mijn angst voor de anakoloet.'
Een anakoloet is een lange zin, die in zichzelf verdwaalt. En inderdaad,
Snijders' stijl kenmerkt zich door de afwezigheid van bijzinnen en
stroeve voegwoorden, maar is licht en lenig en vanwege de heldere
observaties uitermate effectief.
Er bestaat in de wereld van A.L. Snijders geen beperking aangaande
het soort van onderwerp dat hij beschrijft en een mooie passage in
een gedicht kan bij hem evenveel gevoel opwekken als het hardnekkig
functioneren van een tractor, het unieke nervenpatroon in een gevallen
boomblad, de essentie van een politiek systeem, een taoïstische
wijsheid, of de onbekende naam van een scheve boom op zijn erf.
In emotionele zin is A.L. Snijders een uomo universale, aan wiens aandacht
niets ontsnapt. Gelijk hebben is voor hem van secundair belang,
strijd is verspilling, kracht van voorbijgaande aard en zijn levenswijsheid
komt pas dan goed tot zijn recht als hij na analysering van twee tegengestelde
inzichten tot de conclusie komt: 'beide visies zijn juist'.
De bijzondere illustraties in deze bundel zijn van de hand van Roland
Sips (1954-2012), wiens exclusieve werk zich nog het best laat omschrijven
als pure druktechniek, pure graphic, in zijn eigen woorden. Het
beeld van een jongen in korte broek, die zich bevindt in het oog van
een orkaan, terwijl hij daar vol overgave een jojo gaande houdt, sluit
op wel heel subtiele wijze aan bij de thematiek van A.L. Snijders.
L.H. Wiener