Precies zeventig jaar geleden arriveerde in een groot en streng opvoedingsgesticht op de Veluwe een klein Amsterdams jongetje. Een kind van zeven jaar dat daarna nog eenmaal afscheid mag gaan nemen van zijn moeder voor hij wees wordt.
Als jongste van de groep van ruim twintig jongens wordt Harry gepest en geslagen. Hij beleeft daar op de Veluwe een harde jeugd, overleeft maar net een eetstoornis en moet leven zonder een moeder die hem troost als hij verdriet heeft en zonder een vader bij wie hij zich veilig kan voelen.

Toch is de auto-biografische roman Huilen in de Zon, waarin deze jeugd op een gevoelige manier wordt beschreven, beslist geen zielig of troosteloos boek. Het kind slaagt er namelijk in zijn eigen fantasiewereld op te bouwen en afstand te scheppen van de bittere werkelijkheid. Hij werkt zich dankzij een helder verstand omhoog in de rangorde van de groep. Wint langzaam aan gezag. Is verslaafd aan letters en leest en leert alles wat hem onder ogen komt. En wordt daarbij geholpen door opvoeders die begrip hebben voor dit intelligente kind. Zo schept hij zich een basis voor een zonnige toekomst.

Huilen in de zon is geschreven in een heldere en kleurrijke stijl. Het is een unieke roman die is gebaseerd op de werkelijkheid. Een boek waarin een geboren verteller na zeventig jaar zonder verbittering zijn bijzondere jeugd beschrijft.

Huilen in de zon is een boeiend boek voor ieder die in zijn of haar werk met kinderen heeft te maken en eigenlijk voor alle volwassenen die van kinderen houden en ontroerd zullen worden door dit verhaal over een ongewone jeugd.