Wat getalsterkte betreft is het fascisme in Nederland nooit een echte bedreiging geweest voor de democratie. Binnen enkele jaren vigeerden in ons land weliswaar niet minder dan veertig fascistische partijen, maar nooit heeft een van deze partijen ook maar een kamerzetel kunnen bemachtigen. Dat presteerde pas het veel extremer verloederde en voor de 'echte' fascisten op verdachte wijze 'gelijkmakende' nationaal-socialisme' van de NSB, die in dit boek verder buiten beschouwing blijft.

Niettemin is het ontzaglijk interessant in Wim Zaals boek te lezen wie er nu achter deze beweging stonden, welke denkbeelden men koesterde, welke avonturen en vreemde lotgevallen de Nederlandse fascisten beleefden. Behalve aan het vaak operette-achtige karakter en de kleinmenselijke kanten van deze beweging, besteedt Zaal in zijn boek ook aandacht aan het aanzienlijke getal van Intellectuelen, schrijvers en kunstenaars, dat het licht in de valse fascistische bundels zag branden.

Dit korte maar hevige avontuur uit onze vaderlandse 'unofficial history' beschrijft Zaal op een wijze, die het boek tot iets definitiefs over het onderwerp maakt.

Na zijn eerste boek over het fascisme uit 1966 'De herstellers' kreeg Wim Zaal de beschikking over vele honderden nieuwe dokumenten uit archieven en privé bezit. Veel 'brandbaar' materiaal: stukken over Alfred Haighton, Wouter Lutkie, Arnold Meijer, Ernest Michiel. Bovendien is hij de laatste die inmiddels overleden gangmakers van het Nederlandse fascisme als Arnold Meijer en Wouter Lutkie persoonlijk goed heeft gekend. Zodoende kan hij geregeld sensationele inside-story geven.