Johannes van Dam (Amsterdam, 9 oktober 1946 – aldaar, 18 september 2013) was een Nederlands culinair journalist. Van Dam werd geboren als zoon van een Joodse fabrikant van plastic luierbroekjes. Toen hij zestien jaar was kreeg hij met zijn vader en zijn dertienjarig zusje een ongeluk. Hun auto moest uitwijken voor een fietser, raakte op de door vorst glad geworden weg in een slip, gleed het Pekelderdiep in en schoof onder het ijs. Johannes wist zijn zusje te redden, maar zijn vader verdronk. Van Dam studeerde aan de Universiteit van Amsterdam, aanvankelijk geneeskunde en vervolgens psychologie, in navolging van zijn oudere broer Frits, maar brak beide studies voortijdig af. Hij woonde op een boot in de Lijnbaansgracht, speelde schaak, go (bordspel) en sympathiseerde met provo. Hij werd uitbater van studentensociëteit Olofspoort, barman, bottelaar, inpakker, bedrijfsleider van een bioscoop, boekverkoper, leerling-journalist, vertaler en redactiesecretaris (Haagse Post). Hij verkocht kookboeken in zijn Amsterdamse Kookboekhandel, maar kreeg daar na zeven jaar genoeg van en besloot voortaan alleen nog over eten te schrijven, waarbij hij zijn winkelvoorraad gebruikte als basis voor zijn bibliotheek. Zijn restaurantrecensies en stukjes over eten verschenen aanvankelijk in Elsevier en vanaf 1991 in Het Parool en De Morgen. Op 17 november 2005 presenteerde hij De Dikke Van Dam, een boek van 735 pagina's over eten, dat gebaseerd is op zijn artikelen. Zijn gastronomische bibliotheek van zestigduizend titels heeft hij ondergebracht in de Stichting Gastronomische Bibliotheek (SGB), die hij samen met culinair historicus Joop Witteveen heeft opgezet en waarvan hij tot zijn overlijden voorzitter was.