Hugo Claus en Franz Marijnen: theatervernieuwers met politieke invloed Arm theater in een gouden tijd toont onze verborgen avant-gardes. Het toneel na de Tweede Wereldoorlog opnieuw uitvinden: dat was de opgave die kunstenaars als Hugo Claus, Franz Marijnen en Tone Brulin zich stelden. Niet alleen schreven ze een nieuwe grammatica voor het lichaam van de toneelspeler. Onder invloed van Antonin Artaud en Jerzy Grotowski eisten ze dat wat op scène gebeurde, dezelfde impact zou hebben als een religieus ritueel of een massamanifestatie. Zonder hen was er geen taal geweest om over de hedendaagse podiumkunsten te spreken. Zij bedachten de woordenschat die later naadloos zou aansluiten bij het werk van de jonge Jan Fabre, Ivo Van Hove of Alain Platel. Aan de hand van vaak ongepubliceerde sleuteldocumenten, die in facsimile worden weergegeven, en talrijke foto’s traceert Thomas Crombez de stamboom van de experimentele podiumkunsten. Het resultaat is een opmerkelijke en prachtig geïllustreerde casestudy van de culturele omwenteling tijdens de jaren vijftig, zestig en zeventig. Dit boek vormt de eerste publicatie in de nieuwe reeks 'De coulissen van het geheugen'. Podiumerfgoed dichter bij het heden brengen is de ambitie van dit initiatief. De publicatiereeks wordt ondersteund door de Universiteit Antwerpen, de Koninklijke Academie voor Schone Kunsten van Antwerpen, Het Firmament (expertisecentrum voor het cultureel erfgoed van de podiumkunsten) en het Vlaams Theater Instituut.