In dit derde en laatste deel behandelt de schrijver de periode van de eerste wereld- oorlog, welke door de per 1 februari 1917 afgekondigde onbeperkte duikbootoorlog werd ingeluid.
Voor Nederland betekende dit vooreerst dat de trans-Atlantische vaart sedert nog slechts door een in de Noordzee open gehouden vrije vaargeul kon worden onderhouden. De moeilijkheden namen toe, sedert de V.S. van Amerika, die zich op 6 april 1917 aan de zijde der geallieerden hadden geschaard, op 15 juli de uitvoer verboden van graan, veevoeder en kunstmest. Vanaf 5 oktober konden de schepen zelfs in ballast niet meer terugkeren, doordat de levering van bunker- kool aan schepen van aan Duitsland grenzende neutralen niet langer was toegestaan. Hierdoor werden de schepen verder in Amerikaanse havens vastgehouden.
De toestand der Nederlandse scheepvaart was hiermede deze geworden, dat practisch geen enkel schip uit Amerika meer een Nederlandse haven kon bereiken. Het kwam er op neer, dat de geallieerde blokkade van Duitsland zich ook tot Nederland had uitgebreid. Deze toestand heeft tot aan de op 11 november 1918 gesloten wapenstilstand voortgeduurd.
De bedoeling van de maatregel, de Nederlandse schepen in Amerikaanse havens vast te houden, was om ze te kunnen requireren, zodra het Europese troepenvervoer naar het Europese westfront op gang zou komen.
Zodra dit het geval bleek, werden op 20 maart 1918 in Amerikaanse havens 90 Nederlandse schepen in beslag genomen, de volgende dag door 45 in Britse havens gevolgd.