De neurowetenschappen hebben de laatste tientallen jaren enorme vorderingen gemaakt, maar tot een synthese van de beschikbare detailkennis kon het, vooral door het ontbreken van verbindende begrippen en beschrijvingen, voorlopig nog niet komen. Ondertussen zijn er elders binnen het gebied van de cognitieve wetenschappen, tal van onderzoekers die menen dat de computer, mits in architectuur en programmering wat beter aangepast, het breingebeuren zou kunnen stimuleren. Hoewel hun resultaten in dit soort simulaties tot op heden aan de magere kant zijn gebleven, leeft bij velen de verwachting dat zij in hun onderzoek tot een doorbraak zouden komen zodra de neurowetenschappen een aantal bruikbare modellen zou leveren. Geprovoceerd, aan de ene kant, door dit soort ongeduldige vragen die er vanuit de computerwereld gesteld worden, en gestimuleerd, aan de andere kant, door de rijke maar nog onsamenhangende detailkennis waarover men beschikt, begint men nu ook in de wereld van de biologie op een min of meer spectaculaire wijze te zoeken naar een overkoepelend model voor alle breingebeuren.

Hoewel op den duur de empirische gegevens natuurlijk weer doorslaggevend zullen zijn, verkeren de neurowetenschappen in een tussenfase waarin de filosofen zich als bruggenbouwers, verdienstelijk kunnen maken. Welk biofilosofisch model, zo vraagt men zich af, kan een aanzet geven voor het verdere onderzoek dat ons een volgende stap laat zetten op de weg naar een completere en meer empirische kennis? Naar zo'n model, een soort van filosofische afronding op basis van biologische feiten, wordt in deze proeve dan ook gezocht. Meer dan een proeve van model wordt daarbij niet gegeven maar dat het breingebeuren, zover bekend en schematiseer, voorlopig nog weinig gelijkenis vertoont met enige vorm van computergebeuren wordt wel heel duidelijk.