Ze zou de nachtmerrie van elke ouder zijn: Stephanie-Joy Eerhart.

Ze heeft een slecht gehoor, raakte gehandicapt na een auto-ongeluk en kreeg het stempel borderliner. Ze kerfde haar armen open met een mes, had anorexia, werd uit huis geplaatst, mislukte op school, deed zelfmoordpogingen en raakte verslaafd aan harddrugs.

Het was geen wonder dat pappie's kleine meid dakloos op straat sliep. Stephanie-Joy Eerhart leek regelrecht naar de verdommenis te gaan.

Tot het kleine roodharige meisje in de wijde skatebroek zichzelf in de kraag vatte en de oorlog tegen haar drugsverslaving begon. Deze strijd beschreef ze confronterend en ook ontroerend in haar bestseller Pappie's kleine meid slaapt op straat. Over dit boek schreef Jan Marijnissen: 'Wie dit boek leest en een greintje inlevingsvermogen heeft, houdt het niet droog.'

Na de verschijning van het boek belandde ze in de hel van het afgekickt zijn. De hel waarin ze weer verslaafd dreigde te raken, maar dan aan die zo verdovende alcohol. Die worsteling beschrijft ze in haar prachtig geschreven Littekens van de straat.

Haar onvoorstelbaar moedige gevecht leidde haar naar een eigen huis, naar een opleiding en naar een baan. Als hulpverleenster bij het Leger des Heils. Want wie begrijpt een verslaafde, zieke en afgeschreven dakloze nu beter dan Stephanie-Joy Eerhart?

Littekens van de straat pakt je vanaf de eerste pagina bij de strot en laat je niet meer los.