In kranten en tijdschriften is de laatste jaren veel te lezen over opvoeding. Ook op televisie zijn allerlei programma's te zien die gaan over het opvoeden van kinderen, hoe de ouders en hun kinderen dat vinden en met welke vragen en problemen ouders geconfronteerd worden. Dit varieert van slaap- of eetproblemen bij peuters, verhalen over pestpartijen op school tot ouders die wanhopig vertellen over de alcohol- of drugsverslaving van hun pubers. Opvoeden gaat blijkbaar niet 'vanzelf'. Ouders stellen opvoedingsvragen aan elkaar en aan vrienden, of aan de professionals om hen heen: de huisarts, de verpleegkundige bij de thuiszorg, de leerkracht of de leidster in de kinderopvang. Toch is dat soms niet voldoende. Er kunnen zich momenten voordoen in het leven van ouders en kinderen waarin er meer dan anders behoefte is aan contact en steun. Maar ook als de ouders of het kind het zelf niet aangeven kan opvoedingsvoorlichting of -ondersteuning wenselijk zijn, om zwaardere problemen te voorkomen. in dit boek wordt beschreven waarom en in welke situatie opvoedingsondersteuning nodig is, en hoe je deze ondersteuning als professional aanbiedt. Niet alleen de theoretische uitgangspunten van opvoedingsondersteuning komen aan bod maar ook een aantal modellen waarmee in de opvoedingsondersteuning veel gewerkt wordt. Een belangrijke plaats is bovendien ingeruimd voor het signaleren van mogelijke problemen en de analyse ervan. Verder worden de voor- en nadelen op een rijtje gezet van individuele of groepsgewijze ondersteuning, huisbezoek of telefonisch contact, oudercursussen of inloopmiddagen. Aparte hoofdstukken zijn gewijd aan de methodiek van pedagogisch adviseren en aan het verband met de jeugdhulpverlening: waar houdt de ondersteuning op en begint de hulpverlening?